Ankara da yaşayan kendi halinde kendini toplumdan dışlamış olan rasim karakteri var. Raif Efendiy'i de girdiği bir işte tanışır. Raif Efendi içine kapanık, melankolik ve dış dünyaya uyum sağlayamamış, sessiz, gerekmedikçe konuşmayan ve insanlarla pek ilişkisi olmayan bir insandır. Rasim onun bu halinin nedenini merak ederek Raif Efendiye
"Tante Rosa bütün kadınca bilmeyişlerin tek adıdır."
Alışagelmişin dışında, gelenek göreneklerin beklentilerini karşılamayan bir Tante Rosa var karşınızda. Sevgi soysal kitabı yazma amacını şöyle aktarır:
“Ama ben Tante Rosa’yı bana miras kalan birkaç duyguyu, düşünceyi yaygınlaştırmak için yazmadım. Bütün bunları unutmuşum. Bu anılardan korku, utanma ve övünmelerden yıllar sonra, kendimi çok
•
Kocasını sevdiği için her zorluğa katlanan bir kadının hikâyesi...
•
Kitabın ismi kitap ile öyle uyumlu olmuş ki yazarımızı tebrik ediyorum. Aslı'nın yaşadığı tüm zorlukları, iç hesaplaşmalarını, duygu geçişlerini hepimiz onunla birlikte yaşadık.
Aslı eşini çok seven ve çalışıp eşine destek olmaya çalışan bir kadındır. Omuzlarındaki yük öyle çoktur ki, sadece istediği biraz güler yüz ve anlayıştır ama ne eşinden ne de eşinin ailesinden görür bunu. Çalıştığı için çocuğu ile vakit geçiremez, evinde istediklerini yapamaz, her çalışan kadının yaşadığı zorlukları yaşar ama tek bir farkla ona destek olan bir eşi yoktur. Eşinin ailesi tarafından çocuğu hor görüldükçe cani yanar ama kendide çocuğuna karşı yanlış tutum içerisindedir aslında.
Aslı biraz daha güçlü bir karakter olsa bunların hiçbirini yaşamazdı. Seviyorum diye bunların hiçbirine katlanmamalıydı. Hatta sevgi dilenmemeliydi. Kendi mahrum kaldığı sevgiyi çocuğuna çok güzel aktarabilirdi. Ve bir kadın şiddetin ve aldatılmanın olduğu bir yerde bir dakika bile durmamalı.
Bir şeyi etraflıca düşünebilmek, hislerini zirvede yaşayabilmek, çevrendeki acılara kayıtsız kalamamak, kırılganlık, empati kurabilmek, kendini sorgulamak… Tüm bunlar insanı mutsuz eden şeylerdir, insanlara bakınca çevresine, kendine kayıtsız, aldırmaz insanların çok daha mutlu olabildiğini görebiliriz. Bu insanlar, bencildirler ve en çok “aman,
Çıkıp gelse ya bir yerlerden, bir kere yüzünü görseydim, sesini duysaydım, ertesi gün öldürselerdi beni, adın gibi hasretiz sana ...
....
..
"söner içimdeki yangın,
direnen kımıl, göğ ekinler,
açar güneş,
mevsim ilkbahara döner,
Edebiyat hayatın kendisidir ve hayatın içinde var olması gereken her ne varsa bunlar arasında köprü vazifesi görür. Dün, bugün ve yarının arasındaki karbon bağıdır desek yeridir. Burada köprünün varlığını ifa eden ise edebiyatçılardır. Edebiyatçıların köprü kurma dışında naçizane olarak en önemli görevleri yarına varacak olan bugünün insanın
