“En büyük umutları, en büyük korkularındaydı.”
Sayfa 105 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
“Hiçbir zaman kendisini bu kadar çaresiz, kaybolmuş ve tek başına hissetmemişti.”
Sayfa 26 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
“Amaçlarına ulaşarak ölenlerin kayıpları için üzülmeyiz.”
ElistanKitabı okudu
“Belli ki yaşadıkları onu değiştirmiş…”
Sayfa 296 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
caramon, kıza bakınca yüzü ciddileşti.
seyretmekte olan raistlin, gülümsedi. "evet kardeşim. benimle birlikte cehennem'e girecek. önümden gidip, benim yerime dövüşecek. kara rahiplerle, karabüyü kullanıcılarıyla, ruhları lanetlenmiş topraklarda dolmaya mahkum edilmiş ölülerle ve kraliçemin yaratabileceği sayısız işkenceyle karşılaşacak. tüm bunlar, hem bedenini yaralayacak, hem aklını yutacak, hem de ruhunu parçalayacak. sonunda, artık dayanacak hali kalmayınca ayaklarımın dibine yığılacak... kan içinde, perişan halde, ölüm döşeğinde...
"kalan son gücüyle, teselli amacıyla elini bana uzatacak. benden, kendisini kurtarmamı istemeyecek. böyle bir şey istemeyecek kadar güçlü. benim için hayatını isteyerek, severek verecek. bütün isteyeceği, ölürken yanında durmam olacak."
raistlin, derin bir nefes aldıktan sonra ürperdi. "ama ben onun yanından yürüyüp geçeceğim caramon. yüzüne bile bakmadan, tek bir söz söylemeden yürüyüp geçeceğim. neden mi? çünkü artık ona ihtiyacım kalmayacak. kendi amacıma doğru devam edeceğim ve onun parçalanmış kalbinden kan akarken bile benim gücüm artacak."
Nasıl bu kadar sakin olabiliyor? diye merak etti Tanis. Ve içinden bir ses ona cevap verdi: Bu kaderini bilen ve kabullenen birinin sükuneti.
“Barıştan mı söz ediyorsun. Ne barışı?” diye sordu. “Anne ve babaları sürekli kavga eden bir evdeki çocuklar gibiydik; şimdi, sonunda sakinleştiler ve medenileştiler. Biz de bol bol gülümsüyoruz, mutlu olmaya çalışıyoruz, tabağımızdakileri bırakmıyoruz, etrafta parmak uçlarımızla yürüyerek gürültü yapmamaya çalışıyoruz. Çünkü biliyoruz ki bunları yapmazsak, kavgalar yeniden başlayacak! Buna da barış dedik!”
Tanis YarımelfKitabı okudu
Ey Ölüm
Üstelik ölüm dediğin bu acıya, bu susuzluğa, bu acıyla burkulan kalbe bir son vermek demek değil de neydi ?
O güne kadar görmüş olduğu tüm renklerin dönerek tek bir renge dönüşmesi gibi bir şeydi.
“Evet Dalamar seni öldürebilirim. Ama ölmemin ne demek oldığunu biliyorum; ölüm berbat , değersiz bir şey. Acısı bir ıstırap ama kısa sürede geçiyor. Bu canlılar dünyasında oyalanmaya devam etmekten, onların ılık kan kokularını almaktan, yumuşak tenlerini görmekten ve bir daha hiç ama hiçbir zaman senin olmayacağını bilmekten daha büyük bir ıstırap var mıdır?”
“Hayır, biz ölüler şehvet hissedemeyiz. Ama nefreti, kıskançlığı, hasedi ve tutsaklığı hissedebiliriz.”