Osmanlı payitahtında; deniz, hanımeli, gül, incir, limon, kavun kokan, mürver ve sedir ağaçlarıyla kaplı, ezan ve ilahi sesleriyle dolu kenti kaplayan korku ve baskı, bu toprakların hem tutucu, hem kışkırtıcı iklimini oluşturuyor; bu iklimde, yasaklarla ve günahlarla kuşatılan duygularını sürekli olarak en derinlerinde saklayan insanların ruhları zifiri karanlık gecelere dönüyordu ve duygular aniden havai fişekler gibi patlayıveriyordu; o karanlıkta fişeğin ışığı kimi aydınlatırsa, kim o ışık fıskiyesinin içine girerse ona âşık olunuyor, aşklar korkularla beslenip büyütülüyordu.
Aşk çok farklı bir duygudur. Günümüz insanı bunun adını biliyor ama taşıdığı anlamı bilmiyor. Gerçek aşk, "Yaratıcıdan gelen ilhamlarla insanda tezahür eden duygulardır". Bu duygular "ilâhî aşkı" yansıtmaktadır.
Sayfa 31
Hicretin sekizinci senesinde (1) bir barış elçisi, zulmün, kula kulluğun ve sömürünün hüküm sürdüğü topraklara doğru ilerliyordu. Elindeki meşaleyle karanlığı yarıyor, göklerin ve yerin nuru olan Allah"tan gelen aydınlığı diğer insanlara ulaştırmanın heyecanını yüreğinde taşıyordu. Bu barış elçisinin adı Hâris b. Umeyr idi. Diğer bir ifadeyle
