Ve bana kalan yegâne özgürlüğüm:
istediğim gibi inanmak veya inanmamak.
Ama tabii resmi olarak -mış gibi yaparak.
Sayfa 43Kitabı okudu
“Ve bana kalan yegâne özgürlüğüm: İstediğim gibi inanmak veya inanmamak.
Ama tabii resmi olarak -mış gibi yaparak.”
Sayfa 43
Çıkardığım sonuç çok basit: inanmak veya inanmamak, ikisi de birdir. Şu anda bana Tanrı'nın aydınlatıcı varlığını kanıtlasalar bile, tutumumda bir farklılık olmazdı.
SOKRATES’İN SAVUNMASI
•••
Atinalılar! Beni suçlayanların üzerinizdeki tesirini bilemiyorum; fakat sözleri o kadar kandırıcı idi ki ben kendi hesabıma onları dinlerken az daha kim olduğumu unutuyordum. Böyle olmakla beraber, inanın ki doğru tek söz bile söylememişlerdir. Ancak, uydurdukları birçok yalanlar arasında, beni usta bir hatip diye göstererek sözlerimin
Başkalarının kafasında neler olup bittiğini düşünmenin ona bir yararı olmazdı. Yani neye inandığının bir önemi yoktu çünkü inanmak veya inanmamak bir şeyi değiştirmezdi. Gerçek kabul ettiği şeylere göre hareket etmek zorundaydı.
Sayfa 35Kitabı okudu
Bergman, Luteryen bir papazın oğlu olmasının getirdiği disiplinli ve katı bir aile ortamında büyümenin etkilerini filmlerinin çoğunda gösterir. Buna bir de dinin derinlikli sorgulanması eklenince filmleri bir başyapıta dönüşmüştür. Örneğin ‘Yedinci Mühür’ (1957) filminde “Benim tüm hayatım manasız bir arayışmış.” diyen şövalyenin sorgulayışı, gerçek hayatta Bergman’ın hakikatte söylemek istediğidir. Hayatı boyunca Tanrı’ya inanmak veya inanmamak arasında gelgitler yaşayan sanatçının bu iç çatışması, içine girdiği dini bunalımdan kaynaklanır. Nitekim filmlerindeki kahramanlar, bir türlü teslim olmayı başaramazlar. Onun “Winter Light / Kış ışığı” (1962) adı verilen filmi böylesi dini bunalımların melankolilerin ve Tanrı temasının derinlemesine işlendiği bir başyapıttır.
Sayfa 24
Ve bana kalan yegâne özgürlüğüm: İstediğim gibi inanmak veya inanmamak.
Sayfa 43 - İş Bankası Kültür Yayınları, 4. Basım Haziran 2023, İstanbulKitabı okudu