Bir günlüğüne olduğum yerden çok uzağa gittim. Başka bir hayatın içimdeydim yine. Cengiz Aytmatov’un kaleminin gücüydü bu. Yaşadığın yerden tamamen sıyrılıp onun anlattığı yere,zamana gitmek,olaylara birebir şahit olmak, karakterleri izlemek, her birini ayrı ayrı anlamak hissetmek...
Israrla belirttiğim gibi yine belirtmek istiyorum, biz okurlar eser üzerine bir şeyler yazıp çizerek çoğu zaman yazara ve esere haksızlık ediyoruz. Ancak Cengiz Aytmatov’un dehası karşısında bir şeyler söylemeden durmak da mümkün değil. Onu övmeden geçmek mümkün olmuyor, yere göğe sığdıramıyor insan.
Beyaz Gemi’ye gelince asla öyle okuyup, rafa kaldırıp unutulup gidecek bir kitap değil. Sanıyorum uzun bir süre hep benimle varolacak.
Destan tek başına muazzamken, Cengiz Aytmatov yaratıcılığıyla birleşince insanı sarsan, duygudan duyguya atan, düşündüren, sorgulatan bir esere dönüşüyor. Kahramanların, olayların, isimlerin her şeyin gizli bir anlamı var. Kimileri sadece olay örgüsüne bakıp, sonu beğenmese de, yazar Beyaz Gemi ile öyle şeylere vurgu yapıyor, inceden inceden öyle mesajlar veriyor ki... Tabi ben bunları burada ifade etmeyeceğim çünkü herhangi bir okurun bir eserle ilgili değerlendirmesini okumak eseri okumanın yanında koca bir hiçtir. En kısa zamanda bu eserle tanışmanız temennisiyle.
