Var olana razı olmamak ve asla orada olmayanı istemek, insanın en büyük sınır ihlalidir. Çünkü kendi varoluşsal gücünü aşan, insan olma gücünü aşan bir hüküm verir kişi,teslim olmayarak. Bu da ruhunu kasvete boğar. Ne garip bir varlık insan. Yaratıcı insana hiç zulmetmiyor. İnsana esas zulmü yine kendisi yapıyor.
Sayfa 231Kitabı okudu
Gönül istiyor ki insanın insana zulmü bitsin...
Reklam
136 syf.
8/10 puan verdi
Zülfü Livaneli’nin Serenad kitabında “Devlet diye gerçek bir şey yok ki abi. En tepede kendini devlet sanarak kararlar alan, insanların yaşamasına ya da ölmesine karar veren çobanlar var.” cümleleri bence savaşın en net özeti. Öyle olmasaydı şayet, kendi dinine mensup olarak doğmadı diye masum bir bebeğin ölmesini isteyebilir miydi insan. Veya eline silah almamış, kuş sapanı bile tutmamış naif yürekler cephede acımasızca bir insanı öldürebilir miydi. Bize bile ait olmayan dünya nimetleri yüzünden nice insanlar toprak altında. Bunun yahudisi, müslümanı, hristiyanı farkeder mi. Savaş herkes için aynı değil mi. Şu fâni dünyada insanın insana ettiği zulmü, hiç bir yaratık diğerine yapmamıştır. Gelelim kitaba. Cengiz Aytmatov Toprak Ana kitabında İkinci Dünya Savaşı yıllarında geçen hüzün dolu bir hikayeyi işliyor. Savaş sırasında bir Kırgız köyündeki erkeklerin birer birer cepheye çağrılmasının ardından geride kalanların hayatta kalma mücadelesi, 3 oğlunu ve eşini cepheye göndermiş bir ananın, oğlundan emanet kalan geliniyle birlikte yaşadığı buruk bir hayat hikayesi çıkıyor karşımıza. İnsanın devrelerini yakıyor desem yeri. Hangi annenin, “Bari ben, oğlunun yolunu böyle gözleyen anaların sonuncusu olsam. Allah hiç kimseye demir rayları kucaklatmasın, hiç kimsenin başını traverslere vurdurtmasın.” cümleleri yürek yakmaz.
Toprak Ana
Toprak AnaCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 202262,1bin okunma
Tüm engeller, tüm korkular, tüm kaygılar, tüm endişeler insanın zihninde başlar, yine zihninde biter. Anladım ki insana en büyük zulmü yine insanın kendisi yapar.
Sayfa 119Kitabı okudu
“Ruh yitince oldu her şeyin de yitimi. Ruh, iyinin işaretini seçmekle başlayan haberdi. İyi, kötünün bittiği yerdi. Kötünün sınırıysa insanın insana, insanın hayvana, canlı olana hatta eşyaya zulmü demekti.”
Sayfa 146 - TimaşKitabı okudu
Reklam
434 öğeden 371 ile 380 arasındakiler gösteriliyor.