Hüzünlüyüm... Tek kelime ile duygularım bundan ibaret.
Nazım' ın Piraye' ye hapisteyken yazdığı bu mektupları okumadan önce büyük aşkın bitişinden sorumlu olarak Nazım' ı görüyordum oysa şimdi anlıyorum ki bazen hikayelerde suçlu yoktur, bazen olmaz; olsa da uymaz.. Bazen yalnızca geçip gider. Güzeldir lakin biter, bir sona varır. Hayat bu, her şey mümkün iken çoğu şey mümkün değildir önemli olan her şeyin bir gün olacağına varacağını, suyun akıp yolunu bulacağını bilmektir.
Aşklarda insanlar gibi ölümlülerdir elbette. Hem aşk dediğimiz şey yine sevgi demek değil midir?
Nazım' ın bir başkasına beslediği tutkular aşkının sonu olmuş olamaz mıydı?
Hislere söz geçmez.
Buruk bir gülümsemeyle, elveda diliyorum bu derin mektuplara....
