Eskiciyan'ın kitaplarını seviyorum. O kadar özgürce yazıyor, muhalifin sokak dilini o kadar rahatlıkla kullanıyor ki, bir "Oh be!" nidası yükseltiyor.
Özgürce yazıyor. Ayıpsamadan, edebiyatın; ağdalı, sansürlü, zorlama dilinden uzak. İskender gibi. Hani şu Küçük olan. Umurunda değil gibi hiçbir şey. Aslında bir o kadar da umursar nitelikte. Mesela hayatın politikadan ayrılamayan bir bütün olduğunu gösteriyor. Bunu yaparken politikacıları iğnelemeyi, onları yerden yere vurmayı, onlarla eğlenmeyi unutmuyor. Dilini mizahla taçlandırıyor. Sadece politik mizah da değil, sokağa çıkıp insanların birbirleriyle konuştuğu gibi konuşuyor. Kara mizaha dönüştürdüğü yazılarından, alt üst edilen hayatı eğlenceli bir şekle dönüştürüyor. Elinden gelen en iyi şekilde çıkarıyor yaşamayı. Yoksa bu karanlık dünyadan somurtarak mı geçelim yani! der gibi.
Eğlenmemek elde değil onu okurken. Kitapta mizahın hakkını veriyor. Gülmeye ara verip tekrar okumaya dönmek için mola vermiş gibi oluyoruz. Mizahını anlatmak için insan etrafında birilerini arıyor "Bak, burası ne kadar komik ve doğru!" diye.
İncecik kitapları dolu dolu, incecik kitapları yüzlerce sayfa sürsün istiyor insan. Yazdıkça yazsın ve okuyalım biz de.
Konteyner Zaafı kitabını gerçekten beğenmiştim. Ne anlatmak istediği belli değil, bağlam kopuk, marjinal olacağım derken kararsız ve tutarsız olmuş. Metinler lap diye bitmiş. Aralara resmen ayıp olmasın diye bir iki özlü söz-vurucu cümle atılmış ama… Bu kitap beni gerçekten hayal kırıklığına uğrattı… Okumuş olmak için okunmuş bir kitap olarak kitaplıkta yerini aldı maalesef ki...
