“Bugün ne öğrendin?”
“İtalyanca seni seviyorum demeyi.”
“İtalyan bir sevgilin mi var?”
“Hayır, İspanyol dilinde okuyan bir kız var.”
“Niye İspanyolcasını öğrenmedin o zaman?”
“Bütün dillerin temeli İtalyanca dediler.”
“O da seni seviyor mu?”
“Hayır, ne münasebet.”
"Ne kadar şanslıyım" diyordu kendi kendine. "Etrafımda benden bir şeyler bekleyen, bana dayanan çok kişi olabilir, ama bunun neresi kötü? Bu, sadece benim güvenilebilecek, bir şeyler beklenebilecek türden bir insan olduğumu kanıtlıyor, o kadar."
O günü tam olarak anımsamıyordu. Gözlerini kapatarak izlediği bir korku filminin parçalarını birleştirmeye benziyordu. Ya da unutulamayan bir kâbustu.
İnsan hiç tanımadığı birini nasıl sever? Daha doğrusu neden sever?
Niyetini, kalbini, aklını bilmediği birini... Hoş, tanıdıklarımızın büyük bir bölümünün niyetini de kazık yedikten sonra öğreniyoruz ya neyse. Hadi onu geçtim, kafedeki garsona nasıl seslendiğini, gazeteyi okumaya (eğer okuyorsa tabi) nerden başladığını, sağ eliyle mi, sol
“İnancın varmış gibi davran, inanç sana verilecektir. Shane bu felsefeyle lisede mesafe koşucusuymuş gibi davrandı, iki ödül aldı. Tam not öğrencisi gibi davrandı, işi kıvırdı. Amigo kızlardan biri kanatlarının altındaymış gibi davrandı, kız onu dansa davet etti. Kaliforniya, Berkeley için en kuvvetli adaymış gibi davrandı, oraya girdi. İtalyanca konuşuyormuş gibi yaptı, bir yıl yurt dışında eğitim gördü. Yazarmış gibi yaptı, Arizona Üniversitesi’nin MFA yaratıcı yazı programına kabul edildi. Aşıkmış gibi yaptı, evlendi.”
