Duygusal bir anıma mı denk geldi yoksa konu Van Gogh olduğunda mı duygusallaşıyorum emin değilim. Duysallıktan öte yoğun bir empati duygusu bu belki de. Tamamen başka zamanda, başka yerde, benden bambaşka bir hayatı yaşamış hiç tanımadığım bir insana karşı duyduğum 'anlıyorum' hissi. Yaşadığı yalnızlığı duyumsayabiliyormuşum gibi bir yerde. Aşka karşı çocuksu heyecanını, boyun eğmeyip devam etme çabasını, yaşadığı inanç çatışmasını, kardeşine karşı sonsuz sevgisini, iyi niyetinin anlaşılamamasını, hor görülmesini, deliliğini (hastalığını), hele ki kimseye duyuramadığı o içindeki kocaman boşluğu yazdığı her cümleyle, bıraktığı her tabloyla sanki bağıra bağıra haykırıyormuşçasına duyuyorum ben.
21. yüzyıla kadar pek çok şey değişti. Ama ne bazı insanların değerini anca kaybettikten sonra anlamamız ne de kendi yalnızlıklarına hapsetmeyi seçtiğimiz insanlara sırt çevirmemiz değişmedi.
