Unutma Dostumsun
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazan, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Efkar da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı
Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!
Ahmet Telli
Göçmen Kuşlar
Hayat bir yolculuk
Ömrü de en uzun yol
Yürü yürü bitmez ki
Adımlarla yürüyoruz ama ışık hızıyla dönüyor Dünya
Hayat bir yolculuk
Sıra sıra dizilmiş boncuklar gibiyiz ve kendimizden be haber
Yolcu durmaz
Kervan geçmez
Günaydın Yaşamak!
Ceviz ağaçları.
Uzun bıyıklı adamlar
Toz içinde kadınlar.
Cızırtılı bir radyo
Yalnızlığı çalıyor.
Pencerelere kadar kar
Köpekler olmasa herkes ölü.
Puhu kuşları bile.
Senin dilin sadedir ustam, fakat seninle konuşanların ki öyle değildir.
Senin yıldızlarının sesini ve senin ağaçlarının sessizliğini anlarım. Kalbimin bir çiçek gibi açılacağını, ve hayatımın bir gizli çeşmeden kendisini doldurduğunu bilirim.
Senin şarkıların, ıssız kar ülkesinin kuşları gibi, Nisanın sıcaklığına karşı kalbimde yuvalarını kurmak için kanatlanıyorlar, ve ben de neşe mevsimini beklemekten hoşnudum.
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazan, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Efkar da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı
Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!
Ahmet Telli
Okuma Listem
DÜNYA EDEBİYATI 📚
*HOMEROS
İlyada Destanı ✓
Odysseia Destanı ✓
*DANTE ALİGHİERİ
Yeni Dünya✓
İlahi Komedya✓
Dünyanın, insanın ve gündeliğin kaç bin yıllık dehşetinden uzaklaşmak için, şiir niyetine:
"kır böcekleri, ardıç kuşları, bal ve akik sarıları...
kar serçeleri, taş bülbülleri, kiraz kuşları...
ezan çiçekleri, mercanköşkler, bal petekleri...
turnalar, arı kuşları, sabunotları...
aksöğütler, süpürge çiçekleri, buhurumeryemler...
çoban kaldıranlar, erguvanîler, ah o kuşlar, kuşlar...
dere kumruları, saksağanlar, akleylekler...
zakkum kokuları, ökseotları, akşamsefaları...
çalı bülbülleri, kumkuşları, kervan çullukları...
yelkovan çiçekleri, üvezler, zemberek otları...
su turnaları, çapkınlar, baştankaralar...
kum zambakları, kar sümbülleri, çan çiçekleri...
kandil çiçekleri, gülibrişimler, melekotları...
çayırdüğmeleri, çobanpüskülleri, karakavaklar...
anber ağaçları, çoban dikenleri, su sümbülleri...
çalı gölgeleri, taş yoncaları, mühr-ü süleymanlar...
kuş iğdeleri, diken ardıçları, kevenler...
sıracaotları, keşişbaşları, kaya gülleri..."
(Öyle miymiş'ten)
Unutma Dostumsun (sevdiğimsin)
Sen dostumdun benim, gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazan, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Efkar da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı
Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!
Ahmet Telli
Saman Sarısı
------------------Vera Tulyakova'ya derin saygılarımla
*
I
*
Seher vaktı habersizce girdi gara ekspres
kar içindeydi
ben paltomun yakasını kaldırmış perondaydım
peronda benden başka da kimseler yoktu
durdu önümde yataklı vagonun pencerelerinden biri
perdesi aralıktı
genç bir kadın uyuyordu alacakaranlıkta alt ranzada
saçları saman sarısı
Ve herkes pencere olma hayalinin peşine düşmüştü...
" Kapı olmak hiç de sevimli değil,” diyordu içimizdeki çamların en yaşlısı, “Bir kere, kapı olunca kilit takarlar bize. İnsanoğlunun böyle acayip huyları vardır. Evet, gözümümüzün yaşına bile bakmadan kilit takarlar. Kilit ne demektir bilir misiniz?”
“Ne demektir?”
“Ben size söyleyeyim, kilit, insanın utancı demektir her şeyden önce…