"Şimdi nasıl unutulur, unuttum
üstelik hatırlanacak bu kadar az şey varken
ısrar kıyamet geldim bu yaşa lakin
ne ummuştum, ne buldum?
Bilsem hiç ayrılır mıydım annemin dizinin dibinden?
Bu yaşamak kepazeliğine bodoslama atlar mıydım?
Heyhat, yalnızdım dünyayı benim gibilerle ve beni
anlayacak gibilerle dolu sanırdım çok pis yanıldım.
Şimdi kafamda tek bir soru:
-Madem sonunda hiçbir şey kazanamayacaktım ben bu oyunu neden oynadım?"
Çünkü öleceği aklımın ucundan bile geçmemişti...
Annem...
Hiç kendine ait hobisi var mıydı?
Kendine hiç zaman ayırıyor muydu?
Yapmak istedikleri , umutları ve hayalleri var mıydı?
Ona en azından teşekkür etmek isterdim ama hiçbir zaman doğru kelimeleri bulamadım. Ucuz görünür diye ona çiçek bile almadım.
Neden küçük de olsa herhangi bir şey yapmadım? Küçücük bir jest bile ...
Sonunda bu dünyadan ayrıldığında ise hayretler içinde kalmıştım...
Sayfa 159 - DEX YayınlarıKitabı okudu
".. yedi yılda kaç ağrı, kaç acı, kaç yalvarış, yedi yılda kaç defa yeniden başlar insan, bilmiyorum ...
Bu kafayı bu gövdenin üzerinde
bundan sonra bu kadar dik tutamam istesem de düşüyorum.
Düştüğüm yerde beni bir bekleyen yok
öyleyse neden hala kulaklarımda sesler?
Söylesene yalnızken de sevebilir mi insan kendini?
Usulca değil gürültüyle savruluyorum
aylardan Haziran yaz başı
ben neden hala üşüyorum.."
öyleyse neden kediler kederle bakıyor yüzüme?
oysa ben nasıl yalnız olduğumu
anlatmamıştım kimseye..
Havanın bile ağırlığı var, sözün neden olmasın?
