Simdi ben sana yalniz sunu söyleyebilirim: "Cocuk kalbinin, cocuk ruhunun bagdasamadigi her seyi reddettin. İste beni teselli eden de budur. Bir simsek gibi yasadin sen. Bir defa çaktin ve söndün. Simsegi çaktiran göktür.
Ve gök ebedìdir. Iste budur beni teselli eden. Bir baska tesellim daha var: İnsandaki cocuk vicdani, tohumdaki öz gibidir. Ve o öz olmadan tohum filizlenmez, gelismez.
Yeryüzünde bizi neler beklerse beklesin, insanoglu dogdukça ve öldükçe, insanoglu yasadikça, hak ve dogruluk denen sey de var olacaktir.
Sana, senin sözlerini tekrarlayarak veda edivorum:
"Merhaba Beyaz Gemi, ben geldim!"
İnsanlar niçin böyle yaşıyorlardı? Niçin bazıları iyi bazıları kötüydü? Niye bazıları mutlu, bazıları mutsuz? Niye bazılarından herkes korkar da bazılarından kimse korkmaz? Niye baziıarının çocukları var, bazılarının yok?