Ben Tolga, nefret ediyordum Kinyas’tan. Yani kendimden…
Hakan Gündayın oxuduğum 2-ci kitabı idi.
Kitab oxuyanda hansı duyğular hiss ediləcəkdirsə, hamısını bircə-bircə iliyimə kimi hiss etdirdi AZ və Kinyas və Kayra.
Düzdü oxuyub bitirməyi uzun çəkdi amma bitirməyi bacardım. Yarım qalıb, tozlu rəfimin bir parçası olmadığı üçün sevinirəm.
Son ana kimi Kinyasın düzələcəyinə inanmırdım əsla. Bu kitab dünyaya baxış bucağımı dəyişdirdi. Sən demə insanoğlu dəyişə bilərmiş.
Siz siz olun sevginin gücünə inanın.
Sevgi dediyim də sadəcə qarşı cinsə bəslənilən tip bir şey deyil.
Ölkənə, həyatına, gedib-gəldiyin işə qarşı sevgini də buna aid etsək heç də səhv olmaz.
Amma yenə də Kinyasın Tolga halına bu qədər tez geri qayıtması məni az da olsa şübhələndirmədi deyil. Sonunun Kayra kimi olacağını güman etmişdim.
Amma sən demə Kinyasın planları fərqli imiş.
Qısaca, Kayra başqa qatarda idi, Kinyas bambaşqa. Hər nə qədər bir müddət eyni yolda yerimiş olsalar belə. 
Kinyas ve Kayra 
Hakan Günday
"Tolga Kinyas'ı tanımıyordu. Ve anlamıyordu."
Tolga ve Kinyas aynı kişi en azından aynı bedeni paylaşıyorlar
Ben Tolga,nefret ediyorum Kinyas'tan. Yani kendimden...
Sözü hıçkırıklara karışmıştı. Ona sarılmaktan başka bir şey yapamıyordum. Tek kelime çıkmıyordu ağzımdan. Bu kadar sese babamın kayıtsız kalmasına imkan yoktu. Gözlerimi açtığımda, antrede bizi seyrettiğini gördüm. Tanıyamıyordu beni, sönen ışığın kararttığı kapının ağzında. Bir adam daha attı ve annemin omzunun üstünden göz göze geldik. "Tolga!" diyebildi. Ve iki adım atıp annem ile bana katıldı. ikisi de ağlıyordu. Umurlarında değildi komşular, şehir, ülke, dünya.
Apartmanın ışığı söndü. Tekrar bastım iki düğmenin üzerine. Çıkan zil sesi donmuş annemi çözdü.
"Tolga! Sen misin?" sözleri çıktı sonunda. Yıllar sonra gerçek ismimi duymak tuhaftı.
Birden, onun beni hiç istediğim gibi sevmediği aklıma geldi. Hakkım yoktu elini tutmaya. Bıraktım birden, kırılacak bir bibloyla oynayan ve annesinin sesini duyan küçük bir çocuk gibi... “Eflâ” dedim. Ne söylenirdi ki böyle bir durumda? En aptalcası çıkmakta zorlanmadı ağzımdan.
“Merhaba.”
“Merhaba Tolga. Nasılsın?”
Konuşmuyorduk. Sadece hayatın ve karşılaşmamızın büyüsüne kapılmış, birbirimizi seyrediyorduk. Bu arada da konuşuyormuş gibi yapıyorduk. Birbirini seyreden iki Rodin heykeli gibi durmamak için. “İyiyim Eflâ” sözleri de uçtu gökyüzüne. “Döndün demek! Biliyordum ben, döneceğini.”
Bu sözler de içerideki müziğin kapının altından sızan artığına karıştı.
“Ben de biliyordum” dedim.
Bu sefer Eflâ tuttu elimi. Bir adım attı. “Gel” dedi. Yürüdüm peşinden. Belki de hep böyle tutsaydı elimi, ben hiçbir yere gitmezdim. Ne Afrika’ya, ne de başka bir şehre... Beyaz bir duvara doğru yürüdük. Diskonun çevresini saran alçak bir duvardı. Önce Eflâ oturdu üzerine, sonra da ben. Yan yana oturmayalı on yıla yakındı.
Sayfa 465Kitabı okudu
Tolga sen çok tatlısın ama Kinyas sen...
"Ben süt içirdiği çocuktum onun için. Kimseye kötülük yapmış olamazdım. Ben Tolga'ydım! Annesine her fırsatta çiçek getiren Tolga."
Ben Tolga, nefret ediyordum Kinyas'tan. Yani kendimden...
Sayfa 500Kitabı okudu
Ben Tolga, nefret ediyordum Kinyas'tan. Yani kendimden...
Sayfa 500Kitabı okudu