“Ah, yüreğim dolup taşmıştı ve birbirimizi anlamadan ayrıldık; zaten bu dünyada kimse kimseyi öyle kolay kolay anlayamıyor ki!”
“Evet, yeryüzünde bir gezginim yalnızca, bir yolcu! Sizler bunun ötesinde misiniz sanki?”
“İnsan çocukken her şeyin merkezi oluyor. Her olay onunla ilgili. Başka insanlar mı? Onlar konuşmak için sunulmuş hayaletler sadece. Ama büyüyünce yerini buluyorsun, kendi boyut ve şekline bürünüyorsun. İçinden bir şeyler başkalarına aktarılıyor, başkalarından bir şeyler de sana. Eskisine göre kötü ama aynı zamanda daha iyi.”
Sel YayıncılıkKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
“Senin kadar bilgili bir adamın niye çorak bir yamaçta çiftçilik yaptığını merak ediyorum,” dedi Adam.
“Çünkü cesaretim yok,” dedi Samuel. “Sorumluluğunu üstlenemedim hiç.”
Sel YayıncılıkKitabı okudu
Kumkurdu’na göre her şeyde bir öykü vardı. Yapraklarda ve dallarda, helikopter böceklerinde, tornavidalarda ve kaybolmuş eldivenlerde…
“Ne zaman soluğumu üflesem öyküler, masallar uyanır,” dedi Kumkurdu. “İnsanlar görebilsinler diye uyandırırım onları.”
“İyi ama yapraklar nasıl kitap olur?” diye sordu Zackarina. “Sonra eldivenler?”
Kumkurdu’na göre çok basitti. Birinin yaprağı ya da kaybolmuş eldiveni görmesi yeterliydi. Onların içindeki öyküyü gören birinin. Gören, anlayan ve başkalarına anlatabilen birinin… Örneğin bir kitapta.
“Ama bazı insanlar öyküleri ne görür ne de işitir,” dedi Kumkurdu. “Sanki beyinleri tıkanmıştır.”
“Ama ben yapraklardaki öyküleri gördüm,” dedi Zackarina. “En başından beri gördüm.”
Kumkurdu başını salladı.
“Çocukların gözleri keskindir,” dedi.
Sonra bir yaprak yığınına daldı ve gözden kayboldu.
Sayfa 101Kitabı okudu
