“ Uyanığım ama uyuyorum ve uyanıklığımın rüyasını görüyorum, aynı anda uykumun rüyasını görüyorum...
Uykunun beni en dibe, dönüşü olmayan bir yere sürüklemesinden korkarım; yardım etmesi, beni sarsarak uyandırması için birisine yalvarırım...
Gerçeklik duygum neyden oluşuyor? Bir sonraki rüyamı görene kadar bu hayatı yaşayacağım. Mevcut anıların ve acıların ağırlığı üzerime çöküyor ve ben onlara direnmek istiyorum, onların asla uyanamayacağım uykularına dalmak istemiyorum...
Şimdi gerçeklikle boğuşuyorum. Çığlık atıyorum, uyandırılmak için yalvarıyorum, başka bir hayata, gerçek hayatıma uyanmak için yalvarıyorum. Doğru, hem de güpegündüz ve ben nerede olduğumu biliyorum, hayatta olduğumu biliyorum, ama kâbusumda olduğu gibi, eksik olan bir şey var.
Boğuşuyorum. Çığlık atıyorum. Sarsılıyorum. Beni kim uyandıracak?
Çevremi saran şu mutlak gerçeklik beni dibe çekiyor, batırmak istiyor. Beni kim uyandıracak? Hep böyleydi. Hep. Hep.”
(s:151-152)
...
Blecher, yaşamının son on yılını tamamen yatağa bağımlı geçiren Romanya asıllı geç zamanda keşfedilmiş bir yazar. Kitabın edebi dili, imgeleri ve nesnelerin işlenişi takdire şayan. Yirmi sekiz yaşında hayata gözlerini yuman Max bir eserinde "Yazdığım her şey, bir zamanlar gerçek hayattı" diyor. Yukarıdaki alıntı kitabın son 2 sayfasından ve zihninde ne ile boğuştuğunu görmek insanı derinden etkiliyor...
