Bir evden anne gidince peşinde sürükler dünyayı. Koku gider, tat gider, duyu gider. Her şey gider.
Şeffaf bir zırhı vardır; şefkat, merhamet ve sevgi dolu. Seni koruyan o zırh da gider.
En önemlisi anne duası gider. Bırakın her şeyiniz giderse gitsin. Anne duası kalsın bir tek. O her şeye yeter.
Sessizlik tüm kavgaların, gürültülerin, kalabalıkların annesi... Doğurur kendi bedeninden en yırtıcı çığlıkları. Kaybolur sonra... Arındırmak için yeniden her şeyi, kendine gebe kalır.
Anne gidince dallarımdan çiçekleri, ruhumdan şiirleri kopartmaya çalıştım. Yerlerinden binlerce çiçek tohumlandı, binlerce mısra bitiverdi. Duvarlarımda şehir hatırası fotoğraflarımız...
Tarihe gülen yüzle not düştüğümüz pozlarımız kaldı geriye. Eşeledikçe içinden söylenmemiş şiirler çıktı.
Sırtımda bin bıçak izi,
Bin yara, her biri birbirinden gizli.
Adım atsam vurur yüzüme bir el,
Düşmem yere, kalkarım, dik dururum
