Vaktiyle, Anadolu'da hüküm süren padişahlardan birinin dünya güzeli bir kızı doğmuş... İpek saçları topuklarına kadar uzun imiş ve kestikçe uzar, tellerinden atlaslar dokunur, dibalar örülür, azalıp eksilmezmiş. Güldükçe yanaklarından güller biter, imbiklere konur; ıtriyatı çıkar, kopardıkça ürermiş. Ağzı bir tatlı, ballı meyva imiş, insanın yedikçe canına can katar ve elini sürdüğü dal asma ve dudağı dokunduğu su şarap olur, gözünü çevirdiği topraktan feyiz, bereket fışkırır ve başının üstünden güneş çekilmezmiş... Padişah, bu misilsiz sultana, Adalar denizinin güzel bir körfezinde somaki mermerden bir kasır yaptırmış ve demiş ki: - Kızımın saçlarından ipek dokunmak için etrafa tezgâhlar kurulsun! Yanaklarında biten gülleri süzmek için imbikler dizilsin. Ağzının meyvası kutulara bastırılsın ve baktığı yeri kaplayan zahireler için ambarlar yapılsın! Elinin sürüldüğü dallar üzüm vereceği ve dudağını dokunduğu sular şarap olacağı cihetle de küpler hazırlansın ve pekmez ocakları yansın! Dediği gibi yapılmış, tılsımlı sultan sarayına kurulmuş ve az zamanda şehir, cihanın göz diktiği, imrenip kıskandığı, koşup yerleştiği bir işlek liman olmuş. Körfeze gemiler dolar, dağlara köşkler kurulur; alışveriş, geliş gidiş, saz söz, orada herkes zengin, sıhhatte ve bahtiyar olurmuş. Pazar yerleri şal, halı yüklü katırları, üzüm ve incir taşıyan develeri güç alır, iskeleye yıkılan zahireyi gemiler güç götürülmüş... Altın ceplerden taşmış, sanki servet göklerden serpilmiş!..
