Stefan Zweig birçok kitabında görkemli, büyük insanları anlatır: Dostoyevski, Dickens, Balzac, Tolstoy, Niçe... Oysa Orhan Kemal daha ziyade gün yüzü görmemiş, küçük insanları anlatmayı sever. Bu roman yine o küçük insanların hayatının yazıldığı bir roman, bu roman "Küçük Adamın Romanı"
Ön sözünde belirttiği üzere Mersin'de bir kahvede otururken düşünceli ve garip görüşlü bir adam varır masasına. Muhabbet açma niyetiyle onu birine benzettiğini söyler ve sonra başlar hikayesini anlatmaya. İşte bu roman bir tesadüf eseri o kahvede tohumlanır.
"Baba Evi" ve "Avare Yıllar" tek bir kitapta birleştirilmiş iki ayrı roman ancak ikincisi birincinin devamı niteliğinde. İsmi olmayan kahramanımızın, küçük adamın doğumuyla başlıyor hikaye. Dedesi, cephedeki babasına şu telgrafla veriyor müjdeyi: "Ben de dehr'in sitemin çekmeğe geldim dehr'e!" yani "Ben de dünyanın sıkıntısını çekmeye geldim dünyaya!" Dedesinin bu telgrafı küçük adam için bir kehanet oluyor hatta küçük adamın alın yazısı oluyor bir yerde. Hayatı önce baba evindeki çocukluk sıkıntılarıyla ama ekonomik rahatlıkla geçiyor; büyümeye başladıkça da çocukluk sıkıntıları yerini gerçek sıkıntılara bırakıyor. Sıkıntılar büyüyor ama küçük adamın küçüklüğünde bir değişim yaşanmıyor.
Küçük adamı biz okurlar büyütüyoruz. Yirmili yaşlarına kadar beraber gelip onu güzel bir noktada bırakıyoruz. O noktadan sonra küçük adam ne kadar büyüdü? Bunu yalnızca Orhan Kemal biliyor.
Dilara
Ferhat 
Ferhat kaplan ve
