Aslında Zweig okumayı fazla sevmiyordum, ısınamamıştım yazara. Ama bu kitabı okurken ısınmaya başladım diyebilirim, güzel bir kitaptı. Yazarın dili sade, akıcı. Bu kitabı sıkılmadan okuyabilirsiniz.
Bir saray kadınının sürgün edildikten sonra yaşadığı iç devinimleri, içsel yalnızlığının hapsi anlatılıyor.
İlk defa kendisiyle baş başa kalan, yalnızlığın ne olduğunu bilmeyen, kendi yalanlarıyla sakinleşen, duygularını gülümseyişinin ardına saklayan, en acı düşmanı “zaman” olan, göz alıcı bir yaşam sürdüren ve ölümünün de o denli bir şekilde olmasını isteyen, üstelik gözden düşürülüşünü dikkat çekici kılmak için kendisini tragedya sanatına veren ve iktidarda sözü geçen Fransız madamı Madame de Prie.
Kral tarafından devlet kademesindeki görevinden uzaklaştırılarak kalıcı sürgün edilen, aniden, esrarengiz bir şekilde ortadan kayboluşunun gizeme dönüşmesinde ısrarlıydı Yokluğunun fark edilip sarayı ayağı kaldırıp şaşkına çevirmek, sürekli kandırmak ve yaptıklarını bir yalanla kapatmak onun karakteriydi.
Üstelik sürgün edilmesinin sebebi can düşmanı Belle-Isle Kont’u ziyaret edişi, saraydan ayrılırken tutkuyla bağlandığı samimi olduğu eski sevgilisi Alincourt Prensi’ne sarayda ne olup bittiği haberlerinin her gün kendisine bildirilmesini istemesi,saraydan gelen kendisiyle ilgili hiçbir yazı olmayan soğuk mektuplar, krala yazdığı mektupların cevapsız kalışı, Paris sokaklarında servetin gücünü anlamıştı ve kendisini ölümün kollarına bırakmıştı.
