“Bana kimsenin yardım elini uzatmayışı fena ancak, yoksa bu hiçkimseler güzel; böyle hiçkimseler topluluğuyla bir gezinti yapmayı -niçin olmasındı hani- ne kadar isterdim!”
Kitabın ilk olumtrak incelemesini yapacağım galiba. Okumak aylar sürse de kitaptan değil iş güçtendi maalesef. Bilenler bilir Kafka okumak için olayları biraz salmak gerekiyor, öyle ya da böyle neticelenmiş ne yazar, önemli olan arkaplan, bizi bağlayan fikirlerdir demek. Dünyanın yorucu ve devingen hayatından kaçışa yeltenen, insan işleyişinden hem rahatsız hem bu yalnızlıktan bir derece memnun, fakat geri dönmek istemediği halde hıçkırarak da olsa oraya döneceğini bilen bir adamı dinler gibi.
“Bu manzaraya sevinerek uzandım yere; başlamasından korkulan bir ağıda kulaklarımı tıkarken, ‘burada seve seve yaşayabilirdim’ diye düşündüm. ‘Burası ıssız ve güzel bir yer. Pek bir gözüpekliğe bakmaz burada yaşamak.’”
Bana biraz yer açın da soluklanabileyim dediği anda gördüğü bütün harika manzaranın, güzelim arazinin çizgilerini yitirmesi, aslında insanın kendisini neyin boğacağını kendisinin seçtiğini söyleyişi, sıradan olaylar(!), kimsenin görmeyişi, ölümü bir odaya tıkıp havadan sudan konuşmaklar, savaş... Kafka’nın gerçeği irdelerken bahsettiği insan sorunları, aynı devrin hatta aynı şehrin insanıymışız gibi hissettiriyor. “...çünkü siz odadaki anlık esintilere göre eğilip bükülmek zorundasınız.”
Ah şu biz//
Beri yandan hiçe bir canlılık bir gerçeklik kazandırmak istemesi çok çaresizce geldi. Bence de gerçek avuntu yoktur, fakat insanın gerçeği avuntu görmesine kim ne diyebilir.
Franz Kafka , bu eserinde bilinçaltı korkuları, yabancılaşmayı ve kalabalık içinde kuşatılmış yalnızlığı bir partiden ahbabıyla gezintiye çıkan iki adam ile yansıtır. Başlangıçta mutlu sanılan adamlar aslında kararsız, mutsuz kişiliklerdir. Hahahaha onlardan
