Bizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk? / Suriye ve Filistin Anıları
Bizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk?
Selahattin GünayBizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk? Gönderileri
Bizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk? kitaplarını, Bizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk? sözleri ve alıntılarını, Bizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk? yazarlarını, Bizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk? yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Benim bildiğime göre Araplar, askerlik yapmamak ve elden geldiği kadar vergi vermemek, hükümete karşı soğuk davranmak, yabancılık göstermekle kalmayıp, okumuş tabakası da elden geldiği kadar aleyhte propagandaya girişmiş, bunlar harbin başlangıcından itibaren pek güç idare edilegelmişti. Sonsuz müşkülatı ancak silah kuvvetiyle telafiye daima mecbur kalınıyordu. Kitle halinde firarlar, küçük müfrezelere taarruz ve cinayetler o derece artmıştı ki soğukkanlılıkla bunları karşılamak her zaman mümkün değildi. Benim mıntıkamın haricinde, mesela gerek mutasarrıflık gerek hükümet konağı önündeki nöbetçilerin sık sık vurulmasının tabii hale geldiği söyleniyordu. Kendi mıntıkama ait olanlar da sırası geldikçe arz edilecektir. Koca Garbi Arabistan’da kimbilir ne gibi önemli vakalar olmuştur da böyle kanuni fırsat bulunca umumi idare bakımından lüzumlu görülmüştür.
Cemal Paşa hakkındaki görüşü:
Büyük Cemal Paşa’nın emir ve komutası hususunda söz söylemek rütbe ve mevkiim itibarıyla haddim değildir. İdarecilik bakımından, dışarıdan yapılan onca tenkitlere rağmen, diyebilirim ki çok yüksek evsaftadır. Değerli valilerimiz kendi yanlarında ancak ikmali tahsile muhtaç talebe halinde bulunabilir, dürüst, her türlü ahlaki bozukluğundan aridir ve çok yüksek vasıflı vatanperverdir. Mizacı sert, bununla beraber hakkı daima teslim eder ve vicdanî bilerek suiistimal etmez.
Nuri Şalan ve Arap aşireti
Bir gün etrafa maaş tevzi ettiğim (dağıttığım) sırada Jandarma Tabur Komutanı Binbaşı Zübeyir Bey beni çağırdı. Colan’dan (Golan) Arap kabilelerinin gazveleri (çatışmaları) sırasında, külliyetli m iktarda deveyi, yüz kadar müsellah (silahlandırılmış) şahsın sürüp götürdüğü ve bunların Ezra Jandarma Bölüğü önünden geçerken yaptıkları müsademede
Filistin’de 2. Bir Cezayir Kurmak İsteyen Emir
....(1914 başları) Ferik Sait Sadi Paşa beni çağırarak, “Seni bir takım askerle Dera-Hayfa Demiryolu üzerindeki Şecere İstasyonu’na göndereceğim. O civarın asayişini temin edeceksin. Bilhassa Şecere ve Abidin köylerine yerleştirilmiş olan Mîr Abdülkadir’in faaliyetlerini tektik edeceksin. Eski Cezayir emirlerinin oğulları Mîr Abdülkadir ile Mîr Ali, civar halkı kendilerine bağlanması için tazyik ediyor ve hatta tertip ettikleri adamları ile belirli şahısları öldürtüyormuş. Halkın heyecanını hem teskin, hem de bu işlerin iç yüzünü inceleyerek ve tahkik ederek bir raporla bana bildiriniz. Takım ihtiyacı ve iaşesi buradan gönderilecektir. İcabında takviye de edileceksiniz” dedi.
(...)
Aldığım sonuç hiç de, bilhassa Mîr Abdülkadir’in lehinde değildi. Bir-iki katl hadisesi vukûa getirmiş, seksen kadar atlıyı silahlandırmış ve bunlara hususi elbise yaptırmış. Bir taraftan gelince kendisini bu hususi süvarilerle karşılatmış, kendi köylerinin ve civarlarındaki köylerin davalarını halle kalkışmış. Velhasıl bütün harekâtıyla müsait bulduğu ve hükümet merkezlerine oldukça da uzak olan bu yerlerde kendi aklınca ikinci bir Cezayir kurup hakiki bir Emir olmak istemiştir. Ağabeyi Emir Ali daha makul bir adam, bu duruma seyirci kalmıştır. Tutulan tahkikat evrakı ile yazılan raporu Fırka Komutanlığı’na sunulmuştur.
Bir sene sonra, bir gece dayım ve halazademle beraber Beyoğlu’na gezmeye gitmiştik. Devriyeler bizi çevirmek isteyince, yanımdakiler kaçtı, ben “ne istiyorlar” diye aldırış etmeyince yakalandım. Galata Sarayı’na götürüldüm. Kapının önündeki kanun zabitleri ve komiserler, “Silahın varsa ver” dediler. Benimde arka cebimde bir çakı vardı, onu vereyim, dedim. Elimi arkaya götürünce hepsi geri geri kaçmaya başladılar, “Tabanca yok, gelin” dedim. Bilmem utandılar mı? Meğer orada bir suçluyu bekliyorlarmış. Beni bir hücreye attılar. Hafiye devriydi, her biri birer ifade aldı, sonra Aziziye Kara- kolu’na sevk ederlerken devriyelere beş altın vererek kaçtım. Kaçmasam kim bilir ne eziyet çekecek, belki hiç yoktan denizin dibini boylayacaktım. Halazademin evine geldiğimde her birinin elinde birer tabanca gördüm. Evirip çevirip bakıyorlardı, “Ne bunlar?” dedim. “Caddeden geçerken devriyeyi vurup seni kurtarm ak için almıştık. Şükür caddeden geçmeden çıkıp geldin, başımızı da beladan kurtardın” dediler. M eğer benim geçtiğim yolda değil esas caddede beklemişler. İstibdadın (baskıcı yönetimin) bu haline lânet ettim.
Kimilerinin pek sevdiği Hamidin torpillileri:
Sultan II. Abdülhamit devrindeki okul hayatım normal geçmiş sayılmaz. Hususi aldığım derslerle 1322 rumi yılında (1906/1907) Mekteb-i Hendese-i Mülkiye’ye müracaat ettim. 450 idadi mezunu talip arasında imtihan ve ayrıca müsabakaya girdim. Alınacak kırk efendiden otuz yedinci olarak kabul edildimse de eşyalarımı alıp mektebe geldiğimde, Okullar Kumandanı Topçu Ferik Mazhar Paşa’nın karşısına çıkardılar. Bu adamcağız ezilip büzülüp şöyle söyledi: “Hereke’den beş efendi iradeyi seniye (devlet katından gelen bir emir) ile imtihansız olarak Hendese-i Mülkiye’ye alınmıştır. Sen de otuz yedinci olduğun için şimdi alınamayacaksın, ne yapalım talihine küs.” İstibdat döneminde ağzım açıp bilhassa padişaha karşı bir şey söylenmezdi, yutkundum. Çok çalıştığım halde, çok istediğim bir okula giremeyince herhalde rengim değişmiş olacak ki, “Oğlum fazla üzülmeyiniz, arzu edersen seni de doğrudan doğruya Topçu Harbiyesi’ne aldırayım, usulden değil ama ben de bir irade çıkartayım” dedi. İsyan içinde bulunan ruhum taşmak üzereyken yalnız, “Hayır hayır başka lütuf istemem” dedim. “Oğlum senin kadar ben de müteessirim, başka ne yapabilirim, sen bu akşam babanla görüş, yarın bana haber ver” dedi. Babama söylediğimde o da çok müteessir oldu; “Gitmemen belki hayırlıdır” dedi.
Babam Hafız Halil, emir ve komuta altında yaşamayı sevmez. İstibdada karşı daima isyankâr tavır takınmış ve bu yüzden kendisi başta olmak üzere, beş arkadaşıyla birlikte Sultan II. Abdülhamit tarafından Şam’a sürülmüştür. Pehlivan yapılıdır ve silah kullanmasını bilir; toksözlü ve cesurdur.
Bizi Kimlere Bırakıp Gidiyorsun Türk?Selahattin Günay · Türkiye İş Bankası Yayınları · 200638 okunma
Bir gün, evvelce jandarmalık yapmış, beni tanıyan ve fakat Busr-ı Eski Şamlı olmayan bir Arap nasılsa kale kapısındaki jandarmaları kandırmış, silahıyla içeri girmiş, dahili teşkilatı bildiği için doğru benim bulunduğum burca çıkmış; tesadüf bu, derhal gözüme çarptı. Odamın kapısı da açıktı. Beni görünce tüfeğini doğrultup, 'daha iyi vurayım' diye bir iki adım daha atarken derhal tabancamı doğrultarak bağırdım. O, esasen tabanca kullandığımı bilir, ilk fırsatta başarılı olamazsa ölümün mukarrer (kaçınılmaz) olduğuna inanır olanlardan olduğu için derhal tüfeği attı, yüzükoyun yere kapandı ve hemen yalvarmaya başladı
Ben vatanımı ve şerefimi İngiliz altınına satamam. Ben Faysal ve Abdullah değilim.