Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
Yüksek Puanlı Dune Tanrı İmparatoru Yorumları ve İncelemeleri
Yüksek Puanlı Dune Tanrı İmparatoru sözleri ve alıntılarını, yüksek puanlı Dune Tanrı İmparatoru kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
En başından sonuna kadar gözlerim Paul, Alia, Ganimet ve Jessica’yı arayarak geçti. Arrakis Gezegeni onlarla bir bütündü özellikle de Paul Muad’Dib’le. Eskilerden sadece II.Leto yani Kumsolucanı namı diğer eski Fremen dilinde Şeyh Hulud ve suyu çıkan Duncan Idaho vardı. Suyu çıkmış çünkü Tleilaxlılar, Duncan öldüğünde aldıkları orijinal
Dune Tanrı İmparatoru
Dune serisinin dördüncü kitabı Dune Tanrı İmparatoru kendi başına bambaşka bir dünyanın kapısını araladı. Başladığımız yerden çok uzak, çok farklı bir noktadayız artık. Her defasında beni şaşırtmaya ve kendine hayran bırakmaya devam ediyor bu muhteşem evren. Şunu itiraf ederek başlamak istiyorum; seriyi okurken beni en çok zorlayan kitap, bu kitap oldu. Zihnimin yorulduğunu, durup dinlenmem gerektiğini hissettim birçok kez. Bu nedenle de oldukça yavaş okudum.
Dune Tanrı İmparatoru'nu tek kelimeyle anlatacak olsaydım "değişim/dönüşüm" kelimesini tercih ederdim. Çünkü hem Dune'un hem de İmparator'un dönüşümünü okuduk kitap boyunca. Evren ve karakter, fiziksel ve içsel bir dönüşüm yaşadı. Burada kitabın evrim konusunu da içine aldığını söyleyeyim. Fantastik ögeler de barındıran bu kitapta devlet, din, psikoloji, felsefe, müzik ve tarih de vardı. En başından beri bu yönüyle beni kendine hayran bırakıyor Dune serisi; her şeyiyle düşünülmüş muhteşem bir zekâ ürünü!
Serinin ilk kitabından beri dikkatimi çeken bir şey var; bu evrende kadına verilen değer. Bu değeri dördüncü kitapta da gördük. İmparator, "Balıklarla Konuşanlar" adında sadece kadınlardan oluşan bir askerî kuvvete sahipti. Frank Herbert'in kadına verdiği değerin yansıması kesinlikle.
Konuşacak, anlatacak çok fazla şey olmakla birlikte seri kitapları yorumlamak, incelemek oldukça zor.
Aklımda kalanlarla, bana hissettirdikleriyle bir şeyler yazmaya çalıştım.
Bakalım Dune Sapkınları'nda beni neler bekliyor.
4. kitapla birlikte hikaye bambaşka bir yöne evriliyor..
diğer kitaplarda olan yoğun savaş ve macera hissini bu kitapta Leto'nun iç dünyasında buluyoruz. sakin ilerleyen ama bir o kadar da yoğun olan bir yolculuk. bir insanın tanrılaşırken bir o kadar da yalnızlaştığını görüyoruz.
hikayede karakter sayısının azlığı ve konunun hep aynı yerde dönmesiyle diğer kitaplardan çok farklı ve ters köşe yapan bi kitap olmuş. ama diğer kitaplardaki yoğunluktan biraz sıyrılıp sakinleşmemiz ve hikayenin yerine oturması için bunun gerekli olduğunu okurken fark ediyorsunuz. hepimizin kendi iç dünyasına ve yalnızlığına dokunan bir Leto var kitapta. bazen tam mutluluğu buldum derken her şeyin nasıl bambaşka evrildiğini de görüyoruz. okumaya başlarken biraz kafa karıştıran ama kendinizi Leto'yla bütünleştirdikten sonra su gibi akan bir kitap.
"yalnızım, hiç olmadığım kadar yalnızım" L.
Kitabın yaklaşık 400. sayfasından sonra 1-2 dakikalık bir dalgınlık yaşadım. Duygusal alışkanlıkları çabucak aşmak mümkün olmasa da bu dalgınlığım sırasında pek de değer vermediğim gündelik uğraşlarıma çokça kıymet yükler oldum. Çünkü Dune Tanrı İmparatoru zorlu yollardan olsa da beni bu duygularla çevreledi. Çünkü insan olamamaktan yakınan yüce karakterlerle dolu, Tanrı'nın bile ağladığı bir kitap. İşte bu sebeple de serinin 4. kitabı da diğerleri gibi asla bir başka kitaba benzemiyordu.
Öte yandan Dune'un gerçek anlamda yaşayan bir gezegen olduğunu en çok 4. kitapta hissediyoruz. Gezegenin coğrafyası ve coğrafyanın etkisi dolayısıyla insanların davranış tarzı öyle büyük bir sıçramayla değişmiş ki, ilk 150-200 sayfayı yine, yeni düzene ayak uydurmaya çalışarak geçiriyoruz. Kitap zihinleri canlı tutmayı tekrar başarıyor. Bu başarının bir diğer maddesi de Siona, Hwi, Moneo ve hatta değişim geçirmiş Leto gibi bir dolu yeni karakter. Frank Herbert karakterlerini harcamakta ve yerlerine yenilerini, üstelik çok çok farklılarını koymakta hiç korku duymamış. Bu da benzeri uzun serilerdeki saplanmışlık hissiyatını siliyor.
"Serinin diğer kitapları kesin ıvır zıvırla doludur" gibi bir görüşe kapılmayıp devam ettiğim için çok memnunum. Fark ettim ki sadece bölüm başlarındaki zeki alıntıların derlemesi için bile okumak isterdim.
512 syf.
9/10 puan verdi
·
Beğendi
Öncelikle okumam bu kadar uzun sürdüğü için utanıyorum ama bu "Kitap hiç akıcı değil." anlamına gelmesin. Üçüncü kitap ile dördüncü kitabın arasındaki zaman farkı okuyucu biraz afallatıyor. Benim yeni karakterlere alışmam biraz zaman aldı. Bazen okuduğum sayfalara geri dönüp kafama takılanları bulup tekrar okuma ihtiyacı hissettim. Bunlara rağmen okuması keyifli bir kitaptı ve sırada beşinci kitap var.
Dune'un Tanrısı
Kitap bir önceki dune çocuklarının devamı niteliğinde ancak aradan binlerce yıl geçmiş ve önceki kitapta değişime uğrayan ikinci leto nun artık yavaş yavaş kum solucanına benzemesini ve giderek güçlü sonsuz bir benlik havuzu içerisinde yorulmasını konu alıyor.
II. Leto için işler istediği gibi gidiyor ,gelecegi görerek altın yol adındaki huzurlu gelecege adım adım ilerlerken siona adındaki kız kardeşinin soyundan gelen bir asi ablamızın başına ördüğü çoraplar ile ugraşır. Kitap aslında anlattığı şey bence oluşturulan diktatörlük rejiminin ne kadar güçlü olursa olsun yıkılacak olmasını anlatıyor ve bunu tanrı imparatorun kendisi de biliyor .
Genel olarak kitap güzel, diyaloglar sıkıcı degil serinin diger kitapları gibi aksiyonlu ve okudukça kendisine bağlıyor.
Dördüncü kitabın da sonuna geldik. Son iki kitap kaldı. O evrene alışınca bitiyor diye üzülüyor insan. Neyse gelelim bu kitaba. -spoiler içerir- Üçüncü kitabın sonunda 2. Leto başa geçmişti ve o zamanlar Ganimet ile Jessica daha yaşıyordu. Ama bu kitabın başlangıcı 3500 yıl sonrası. Evet bunu öğrenince kitapta olmasını istediğimiz karakterlerin hiçbirini göremiyoruz malesef. Paul, Stilgar, Fremenler vs özletiyor kendini. Ve bu nedenle bu kitap ilk üç kitaba göre daha düşük kalıyor. Geçmişteki karakterleri görmek istiyor çünkü insan. Konu olarak artık gittikçe solucanlaşan Leto’nun hükmünü ve Altın yolunu devam ettirmek için Siona’yı halefi olarak seçtiğini görüyoruz. Leto’nun bu kadar zaman içinde yarattığı evrenden kimse memnun değildir. Kendisi çok yalnızdır ve insanlığı, hissetmeyi özlüyodur. Aşık da oluyor ama malesef Hwisine kavuşamadan kitabın sonunda solucanı kaybediyoruz. Bu kitapta ben bu karakteri sevemedim malesef. Ondan da biraz soğuttu gibi. Tabi diğer kitaplarını merak içinde okuyacağım ama keşke yazar ilk kitaplardan bu kadar uzaklaşmasaymış. Bir tek İdahomuz vardı ama o da bir tuhaftı. Bakalım idaho ile Siona beşinci kitapta neler yapacak. Umarım o kitapta da yıllar birden akmaz. Hadi bakalım seriye devam.
Dune serisinin dördüncü kitabı. Frank Herbert'dan yine muhteşem bir eser.
Sürprizbozan:
Bir önceki kitaptan üç bin beş yüz yıl sonrasında geçiyor bu kitap. II. Leto , babasının yapamadığını yapıyor ve bir tanrı rolü üstleniyor. Çöl gezegeni olan Dune, Arrakis'e dönüşmüş ve nehirlerle, denizlerle, yeşilliklerle çevrili. Önceki kitaplardaki Fremenler artık sadece kötü taklitlerden ibaretler. Siona ise Leto'nun yarattığı ve onun bile geleceğini göremediği biri.
Seriye kaldığım yerden hiç hız kesmeden devam ediyorum. Serinin 4. kitap olan Dune Tanrı İmparatoru ile devam ediyor. Burdan sonra yazacağım bütün şeyler SPOİLER içerecektir büyük ihtimalle ona göre bu cümleden sonrasına devam etmenizi öneririm.
SPOİLER
Gelelim şimdi kitaba. 3. kitabı bitirdiğimde aslında seri kendi içinde ufak çaplı bir final
Hissettiklerimi tam olarak ifade etmem çok güç olacak. Öncelikle bir insanı solucan bedeni içinde farklı bir organizma olarak hayal etmek başlangıçta çok zordu. Sonrasında birçok insanın da bu Tanrı İmparator a sırf görünüşünden ötürü "iğrenç" demesi ve bunun sıklıkla tekrarlanması oldukça doğru bir tespitti. Gerçekten insanlar görünüşe fazla önem veriyor ve özellikle böyle bir şeyi hayal ederken bile elbette zorlanıyor. Kitapta büyük gizem vardı. Hala daha Altın Yol olarak ne dediğini tam olarak anlamış değilim. Kitap içinde çoğu kez tekrarlanan "zamanı gelince öğreneceksin" cümlesi keşke açığa çıksaydı.
Spoiler içerir.
Leto'nun böyle bir son hak ettiğini düşünmüyorum. Moneo'yu ne kadar sevdiysem Siona'dan o kadar nefret ettim. Hwi Nore'ye ise tamamen nötrüm.
Kitabın özellikle son 150 sayfası çok akıcı ilerledi. Sonraki kitabı merakla okumayı bekliyorum.