" Derslerinizin müsveddelerini mi getirdiniz Efruz Bey?"...
"Yazdım, fakat getirmedim, " dedi."
"Vah,vah...Niçin efendim?"
"Çünkü..."
Efruz bey, kendisinin kıskanıldığını, böyle küçüklüklere
tahammül edemeyeceğini, artık şimdiden sonra yüz binlerce lira verseler, Bucakta gelip bir kelime söylemeyeceğini anlattı.
" Ben çok samimi idim, beni anlamadılar " dedi.
"Beni kıskandılar. Zannettiler ki, Şöhret peşinde geziyorum. Haşa... Ben şöhrete tenezzül etmem. Şöhret öyle bir şeydir ki, kendi kendine gelir. insanın isteyip istememesinin ehemmiyeti yoktur.'
Sonra hayat hakkında gayet acı felsefeler yaptı.
Insanlar nankördu. Kadir ve Kıymet bilmezlerdi. (dedi).
