Önceden şunu belirtmeliyim ki ben Türk edebiyatı klasiklerini okuyamayan birisiyim. Yani çok okumaya çalıştım ama çok okumayı yarım bıraktığım kitap vardır.
Eylül'e gelirsek de bitirebilmemin iki nedeni var:
1.Yazarın kaleminin güzelliği.
2.Arkadaşlarımla beraber okuyor olmam.
Kitabın okuma zevki yüksekti. Hoş ve kalbe güzel gelen bir dili vardı. Onun dışında karakterler diğer Türk edebiyatı klasiklerinde olduğu gibi açıkçası. Necib karakteri hep aynı şeyleri zırvalıyordu (Ona karşı büyük bir öfkem var.). Süreyya bu hikâyede harcanan mı oldu emin değilim. Suad da ne dediğini bilmeyen biri.
Yazarın diğer kitaplarını da okumayı düşünüyorum. Siz de benim gibi Türk edebiyatından bir şeyler okumakta zorlanıyorsanız Eylül'e bir şans verebilirsiniz bence.
İlk psikolojik roman olma özelliğine sahiptir. Kitabı okurken ilk şaşkınlığım kadınlara erkek, erkeklere kadın ismi verilmesiydi. Güzel bir kitap olmasına rağmen bazı sayfalarını bilinçsizce okudum.
Mehmet Rauf'un kendi özlemlerini yapmak istediklerini fakat şu gaddar hayatın gerçekleştirmesine izin vermediği ve yazarında özlemlerini giderdiği bir kitap. Yazar gerçek hayatta yapamadıklarını kitabında yapıp meydan okumuş gibi şu hayata. Kim bilir belki de hayalleri gerçekleşemeyen insanlar tarafında bu kadar sevilmiştir bu nadide eser...
Çok severek ve büyük bir merakla okuduğum romanlardan bir tanesi hemen bitmişti oysaki hiç bitmesin istiyordum. Mehmet Rauf beni Eylül romanındaki hayat verdiği karakterlerinin içine dahil etmişti hemen. Uzun bir süre etkisinden çıkamayacağınız, favori kitaplarınız arasında yer edecek kendine hiç kuşkusuz. Okumayanlar okuyun bence.
İLK YARIM BIRAKTIĞIM KİTAPTIR. ÇOK SIKILMIŞTIM OKURKEN. 200 SAYFANIN 100 SAYFASINI OKUDUM. MEHMET RAUF BU KİTABI HAYATININ EN BUHRANLI BİR DÖNEMİNDE YAZMIŞTIR.
Türk Edebiyatı'nın ilk psikolojik romanı olan Eylül, hoş bir kitap. Suad ve Necib'in yaşadığı yasak aşk anlatılıyor. Sonu beni etkiledi. Bazı yerlerde gözlerim doldu. Başları biraz ağır ilerlese de başarılı bir roman.
