Aslında beklentiyle başlamıştım kitaba, Frankenstein yani bu. Kitabın başları güzel ilerliyordu, idealist ve azimli bir gencin hikayesini okuyormuşum gibi hissettirdi. Fakat hikaye ilerlemeye devam ettikçe gerçekten Victor Frankenstein'dan nefret etmeye başladım. Saçma sapan bir insandan başka bir şey değil yani, kitap onun hatalarından oluşuyor resmen. Eski dönemlerde yazıldığı için mi bilemeyeceğim "korku öyküsü" adını hak edecek bir şey yoktu kitabın içinde. Açıkçası ben Frankenstein'ın yaratığı nasıl yarattığını okumayı istiyordum. Fakat Victor Frankenstein'ın yaptığı tek şey her şey benim hatamdı, her şey benim hatamdı diye zırvalamak. Hayatımda belki de ilk defa bir kitabın sonlara doğru bu kadar kötüleştiğini görüyorum. Mary Shelley'nin betimlemeleri de sıktı beni, en son atlıyordum yani betimlemeleri, o derece. Ayrıca değinmeden edemeyeceğim, kitaptaki değinilen bütün kadınların - iki tane falandı bu arada - her şeye duygusal bakan, 'erkek' işlerinden anlamayan aptallar olarak yazılması çok canımı sıktı, ne olurdu yani şu Victor'un aptallıklarına bir çare bulabilen bir kadın yazsaydın Shelley.
Sonuç olarak bu kitap bana iki şey kazandırdı: Hayal kırıklığı ve "en nefret ettiklerim" listesine yazılabilecek bir karakter.
Ve iki şey kaybettirdi: Zaman ve huzur.
NOT: Bu Victor'un arada, "Ah, yıldızlar, bulutlar, rüzgarlar
Nasıl da hazırsınız şimdi benimle alay etmeye
Eğer gerçekten acıyorsanız halime, yok edin şu duygularımı, anılarımı.
Bırakın bir hiç olayım, gidin ve terk edin beni karanlığa." diye Romeo gibi haykırdığı bir kısım vardı ve LITERALLY kitabın en tatsız kısmıydı.
