Seni, kendini öldürdüğün yaştan daha büyükken tanıdım. Şiiri ayrı şairi ayrı seven ben, senden yaşça büyükken daha, elime kalemi aldığımda şiir diye tek kelime bile karalayamam. Sen şiiri kalem diye tutmuşsun ellerinde oysa...
Şimdi yazacaklarım yalnızca sana Kaan.
Canına kıydığın tarihte çoktan doğmuş olmayı, seni omuzlarından tutup o pencerenin önünden almayı o kadar isterdim ki! Ya da o pencerenin herhangi bir pervazı olup seni ölümden soğutmayı...Ya da anlık bir yaşama sevinci olup, saniyelik aklından geçmeyi.
"Yapma, yaz Kaan, illa alacaksan canını, vazgeç sevmekten kendini, yine de yaşat kendini" demeyi isterdim sana, yüzüne bakıp, haykıra haykıra. Sesimi ne kadar yükseltirsem o kadar ulaşabilirdim sana. İşte o zaman atmosferdeki en büyük ses dalgası olabilirdim.
"Neden?" diye soracak olursan, "İşte" derim. Sana bunları söylüyorum işte. İçime diktin kelimelerini gece gece de ondan. İlmek ilmek işledin hem sevgini hem nefretini!
Bu yazdıklarım yalnız sana Kaan.
Seni tanımadan ölmemiş olacağım en azından.
