Klasik devlet ve ideoloji kuramlarının aksine, söylem nosyonuna ağırlık veren Foucault, özellikle 20.yy’da ki iktidarın, salt tahakkümden ibaret olmadığını belirterek iktidarın pozitif ve sevimli olabileceğine dikkat çekmiştir. Bununla da yetinmeyen düşünür, Reichci aksiyomdan hareketle, iktidar arzusunun öznenin psişik yapısına içkin bir işleyiş olabileceğini göz ardı etmemiştir. Dolayısıyla Judith Butler’ın öne sürdüğünün aksine, analizlerinde psişeyi ihmal etmeyen düşünür, iktidarın toplumun kılcal damarlarına nüfuz eden incelikli mekanizmaları olarak; psikiyatriye , terapistlere ve kliniklere hakettikleri eleştiriyi bahşetmiştir. Ve bunu şu şekilde dile getirmiştir: “Psikiyatri uzmanlarına gelince, bunlar yargıda bulunmayı istedikleri kadar yasaklasınlar, 1958 genelgesinden beri cevap vermek zorunda oldukları üç soru bir incelensin: Sanık tehlikeli bir durum arz etmekte midir? Cezai yaptırım uygulanabilecek durumda mıdır? Tedavi edilebilir ve uyum sağlayabilir durumda mıdır?
Görüldüğü üzere, Foucault için terapotik yöntemler her ne kadar danışmana yönlendirmeyi ve yargıda bulunmayı yasaklasa da aslında onlar, iktidarın işleyişi daimi kılmakla mükellef olan uzmanlardır.
