Hz. AişeSibel Eraslan

O' na (s.a.v.) bin aydan daha hayırlı Kadir Gecesi'nde nasıl dua edeceğimi de sormuştum...

"Allahümme inneke afüvvün keriymin tuhibbül-afve fa'fü anni."
"Allah'ım, Sen affedicisin, Kerim'sin ve affı seversin, beni de affet."

Bu, benim Kadir Geceleri dilimden düşürmediğim bir dua olmuştu...

Ashabım!
Kendinize de zulmetmeyiniz. Kendinizin de üzerinizde hakkı vardır.

"Ölümün hak ve gerçek olduğunu aramızdaki çocuklarla kediler bile bilirken, biz onu yine de, kolay kolay yaklaştırmayız kapılarımıza, kondurmayız sevdiklerimize... Oysa her bükülmesi zamanın, ölümden haber veren birer ayet gibi inmektedir günlerin ve gecelerin üstüne... Bükülür, bükülür, bükülür de zaman yine toz kondurmayız yeryüzü günlerimize... Vedanın içli dokunuşu, hep uzaktır kullara..."

Hendek, cihadın ve sabrın, şehadet ve sebatin sınandığı bir muharebeydi...
Açlıkla da imtihan veriliyordu, düşman gazabıyla da...

Yiyecek hiçbir şeyin kalmadığı bir gün Enes'le "Aişe bize yemek yollasın" diye haber göndermiş Allah Resulü (s.a.v.)... Yanımızda kalmış son yiyeceği, birkaç parça ekmekle bir tas kadar sütü, Enes'in şaşkın bakışları altında tutuşturmuştum eline... Kalabalıktılar çünkü....

Resulallah (s.a.v.) bizlere sık sık, "Saymadan verin..." derdi. Bu yüzden "Bismillah" deyip Enes'in eline tutuşturmuştum az da olsa bulduklarımı, hiç saymadan, hiç bakmadan...

Enes'cik, "acaba kime yetecek" zannıyla götürmüş verilenleri, "acaba bana da kalır mı" diye düşünmeden de edememiş çocuk safiyetiyle...

Bir örtü yayıp, getirilen ekmekleri sini üzerinde ince ince ufalamış Allah Resulü (s.a.v.)... Sonra da sütle karıştırıp süt tiridi yapmış, onar onar çağırmış adamlarını, hepsi de karınlarını doyurarak kalkmışlar bu bereket sofrasından, kalanını da bana geri yollamış Resulallah (s.a.v.)... Gözlerini açarak kendisini seyreden Enes'e de bir avuç kadar vermiş, bu ekmek kırıklarından... Enes onu küçük bir keseye koymuş... Resulallah'tan (s.a.v.) sonra bile, o kesedeki ekmekler uzun yıllar hiç tükenmemiş... Bu yemek, bize Allah'tan gelmiş bir sofraydı, hamdolsun... "Saymayın, sayarsanız bereketi kaçar verdiğinizin" derdi O (s.a.v.)...

Mü'minler!
Size bir emanet bırakıyorum ki ona sıkı sarıldıkça yolunuzu hiç şaşırmazsınız. O emanet Allah'ın kitabı Kur'an'dır.

"İçimde durmak bilmeyen depremi durduran dağımdı O benim."

O (s.a.v.), Hüzün Peygamberi'dir...
Dişleri gözükünceye kadar güldüğü nadirdir, kahkahasına ise hiç şahit olmadım desem abartmış olmam. Evet, güler yüzlü ve mütebessimdi her daim... Ama bu... Nasıl anlatsam... Mahzun bir tebessümdü ki insanın içine işlerdi... Bizlere sık sık "İslam hüzünle geldi, hüzünle yürür" derdi... O (s.a.v), Hüzünler Peygamberi'ydi bir bakıma... Hüzün, yeis ve umutsuzluk değildir hâşâ! Hüzün, gurbete düşmüşlüğün bilgisidir. Ancak, gerçek sevginin ne olduğunu bilenler, sevmenin hakikatine erişmiş olanlar anlayabilirler hüznün değerini...