"Şu maddi varlığıma karşı olan cehlim gibi, acaba içimin de yabancısı, fecî bir câhili miyim?"
Samiha Ayverdi'nin okuduğum ikinci eseri ... Dili ve üslubunu çok seviyorum.
Kitabın başında Şevket Bey bir defter tutmaya karar veriyor eşine vermek için ama yazdığından kimsenin haberi olsun istemiyor gezmeye ,yürümeye çıkıyor yazabilmek için ... Bende okurken aynı şeyi hissettim.En musait zamanı seçtim elime almak için kitabı .Hemen o köşkte bahçede sandalyede oturmuş da izliyormuşum gibi..
Doktor Şevket eşi ve kızı ...Şevket alanında yüksek mertebelere ulaşmış fakat maneviyattan biraz uzakta şöyle diyor: "Çünkü beşeriyetin imdadına koşan, her zerremi bu yola harcayan ben, enerjimi israf etmemek için, hayat denen durakta, imanla inkârın mücadelesine bigâne kalmam gerekti; işte ben de birbirine saldıran o iki cengaverin daima seyircisi oldum." sf.18
Tabi öyle seyircisi olunca ...şeytan zaten dört taraftan yaklaşıyor...Eşinin yeğeni genç yaştaki Lale'ye aşık oluyor... Şehvetine yenik düşüyor. Sinir olduğum kısımlar.Her şeyin farkında olması , içimin tedaviye ihtiyacı var diyor... Yanlış olduğunu biliyor fakat zaafı ve nefsi yüzünden kızın kulu oluyor resmen...
Karşısına çıkan hastaları, köylü Osman aslında büyük ders veriyor ama Allah her kuluna hidayet nasip etmiyor tabi..
Sevketin kendiyle savaşı daha doğrusu nefsiyle savaşı beni de yordu ... ama kim bilir belki ondan daha yorgundur içimiz...
