Hasta yatağında ölümü beklerken ; mutlu bir hayat için belirlediği şartları yerine getirirken mutluluğu ıskalayan adamın içsel hesaplaşmasını anlatan bir eser. Bu kitabı da kendisiyle girdiği derin iç çatışma sonrasında depresyona girdiği dönemde yazmış Tolstoy. Yaşam ve ölümü derinlemesine sorgulamış, 'madem öleceksek, bu kadar zahmet , bu hastalıklar neden?' diye sormuş sürekli kendine ve Tanrı'ya."Acizane, korkunç yalnızlığına, insanların, Tanrı'nın zalimliğine, Tanrı'nın yokluğuna ağlıyordu..."
Ölüme karşı takındığı soğukkanlı tutumuyla , ailesi, doktorları ve arkadaşlarına karşı duyduğu öfke hali ters köşe etti beni. Onun acılar içinde kıvranırken, çevresinin her şey süt limanmış gibi davranmasına olan üzgünlüğünü onlara karşı takındığı sert tavırların arkasına saklıyor Ivan İlyiç...
Bu çarpıcı ve kısa serüven , dünya edebiyatının da gözbebekleri arasında yer almıştır.
Serinkanlı, sakin, dingin anlatımıyla hayran olduğum Tolstoy'la yolunuz en kısa zamanda keşişir umarım :)
