İvan İlyiç'in Ölümü
Lev Tolstoyİvan İlyiç'in Ölümü Sözleri ve Alıntıları
İvan İlyiç'in Ölümü sözleri ve alıntılarını, İvan İlyiç'in Ölümü kitap alıntılarını, İvan İlyiç'in Ölümü en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Gözlerine bir bak, içinde hayat kalmamış.
Sayfa 42 - Karbon Kitaplar Yayınları Mart 2018 - 1.BasımKitabı okudu
Hayat, çoğalan bir yığın ıstırap, daima artan bir hızla sona, en korkunç ıstıraba doğru tepe taklak inmektedir. "Ben de iniyorum..."
"Böylece ölüm uçurumunun kenarında yalnız başına, yanında bir anlayıp acıyanı olmadan yaşamaktadır kaderi..."
Sayfa 42Kitabı okudu
"Kötü şeyleri düzelteceğini, başarıya ulaşacağını, oyunda iyi kâğıt geleceğini umardı. Şimdi her başarısızlık onu üzüyor, umutsuzluğa düşürüyordu."
Sayfa 33Kitabı okudu
İvan ilyaç'ın ölümünü duyan herkeste bir rahatlama, "ölen ben değilim ki bir başkası duygusu uyandı".
"Ne küçükken, ne de büyüdükten sonra yaltaklanma nedir bilmemişti."
"Her şey temiz ellerle, temiz gömlekler içinde, Fransızca kelimeler kullanarak ve bilhassa en yüksek muhitte, o yüzden de en yüksek mevkilerdeki kimselerce de beğenilerek yapılıyordu."
"Toplumun onayladığı edepli bir hayat sürdürebilmek için insan resmi göreviyle olduğu kadar eşiyle de bir düzen içerisinde olmalıydı.."
Sayfa 21Kitabı okudu
"İş ne körbağırsakta, ne de böbrekte; hayat ve ölümde... Öyle ya.
Bir hayat vardı; şimdi de gidiyor...
Gidiyor ve bunu tutmak elimde değil... Evet. Ne diye kendimi aldatayım?"
Sayfa 44Kitabı okudu
Nasıl böyle utanmadan yalan söyleyebiliyorlar?
Yaşam ve... ölüm! İşte o kadar! Yaşıyordum... Bir yaşamım vardı, ama şimdi usulca elimden kayıyor ve ben onu tutamıyorum. Evet. Ne diye kendimi aldatayım ?
Tepeye tırmandığımı zannederken aslında bayır aşağı koşmak.
Tam böyleydi durum..
Can yayınları
“Yaşam ayaklarımın altından kayıp giderken, herkes beni yukarı çıkıyorum sanıyormuş...”
Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?
Kalabalık şehirde, ahbap, aile kalabalığı arasında olduğu halde; ne deniz dibinde, ne de yeryüzünde benzeri olmayan korkunç yalnızlığı içinde İvan İlyiç son zamanlarda yüzünü kanepenin arkalığına çeviriyor, ancak geçmişin hayaliyle yaşıyordu.