Açıkcası polisiye roman türüyle yıldızım pek barışmıyor.Edebi açıdan yavan ve alt seviyede buluyorum bu türü. Merak uyandırması, şaşırtması, sürüklemesi hoş geliyor okurken. Suçlu psikolojisiyle ilgili bir takım şeyler de öğretiyor. Ama toplumun çarpıklığının kaynakları açsından çok sığ kalıyorlar. Ayrıca polisiye okurken olayı ben de çözmek istiyorum.Ama yazar başlangıçtan geri yeterince ipucu vermiyor. Romana sürekli yeni bilgi ekliyor. Bu durumda ben kendimi biraz aptal hissediyorum.Yani uydur uydur ipe diz ben de haldır haldır okumak zorunda kalayım. Üstelikte edebiyatın insana sağladığı en önemli şey olan hayata ve insana dair en önemli şeylerde yoksun kalarak sadece çerçevesi belirlenmiş bir olayın içinde debelenip durayım. Beni zenginleştirmesin,içe bakışımı ,kendimi ve hayatımı sorgulamamı sağlamasın sadece zamanımı yesin. Heyecan sağlasın. Adrenalin için yapılan saçma faaliyetler gibi bir durum.
Polisiye tutkunları lütfen bu eleştirilerimden alınmasın ama ben böyle hissediyorum.Kimseye bir üstünlük taslamak amacıyla değil. Genel olarak bu türün bana hissettirdikleri ve düşündürdükleriyle ilgili olarak konuşuyorum. Jo Nesbo'nun Kardan Adam kitabının özelinde değil. Genel olarak konuşuyorum.
Sonuç olarak bu kitap da bahsettiğim şeyleri bana tekrar tattırdı diyerek konuyu kapatayım.
