Kore’deki Çatı Katımdan Sesleniyorum Didem Duygu Demir
Ancak ne yazık ki hayat her zaman izin vermiyordu yaşamda istikrarlı olmaya.
Düşlerimin kaybolduğu, gülüşlerimin silindiği bir dönemde, aşkın o sihirli gücü tuttu ellerimden. Bir Asyalının derin çekik gözleri şifa olurken titreyen kalbime, başkentin gri sokakları umut koktu yeniden.
Bir süre aşk konuşuldu Kızılay'ın oynak kaldırımlarında. Gölgelerimize bakınca, tek göze çarpan aramızdaki otuz santimlik boy farkı olsa da… Biz bundan çok daha fazlasıydık aslında.
Bu, benim hikâyem… Ve hikâyemin kahramanı bir Koreli.
"Bir dakika bekle, hemen geliyorum!" diyerek yanımdan ayrıldı.
Yaklaşık on dakika ayazın orta yerinde bekledim gözlerden kaybolan ve çantasını bana emanet eden adamı. Geldiğinde elinde iki bardak kahve vardı. Elime tutuştururken ince ince mırıldandı.
"Bu akşam kahve içmek istemediğini biliyorum. Bu, ellerini ısıtmak için."
Daha bugün başladığım bu güzel, hayal dolu, yaşanmış anıların kırıntıları olduğu kitabı bitirdim.
Yeri geldi anlık gözlerim doluverdi, yeri geldi 'DongHo'nun Türkçe ile savaşı' şeklinde adlandırabileceğimiz olaylara tanık olup güldürdü beni çokça DongHo.
Olaylar öyle ahım şahım değildi, ki doğal olarak böyle bu. Sonuçta bir kurgu değil, yaşanmış şeylerdi.
Kimi zaman okurken "Biz de mi böyle olacağız?" diye düşünmeden, kafamda canlandırmadan edemedim. Bir kez daha hayatın sürprizlerle dolu olduğunu, her an hiç beklemediğimiz bir şekilde olumlu yönde şeylerin olabileceğini hatırlattı bu kitap bana.
Çoğunlukla duygulandım. Ve demem o ki, bir hayalin mi var, asla yılmayacaksın kardeşim! Pes etmek olmayacak lügatında senin. Savaşacaksın, direneceksin. Dünya küçük, Allah büyük. Allah olur elbet yardımcı sana, bir 'Ol' demesine bakar her şey.
Duygu ve DongHo... Allah mutluluğunuzu daim etsin. Allah yüzünüzden o güzel tebessümünüzü hiç bozmasın. Ve her daim birbirinize sahip çıkın.