Çok güzel bir kitap ile akşam okuması yaptim. Tamamen içimizden gelen iki hikaye. Ya kendi çocukluğumuz ya akrabamız ya da kafamızı çevirip baktığımızda komşumuz. Eminim hepimizin hayatında bulunmuştur eserde ki karakterler.
Kuyumcu çırağı hikayesinde bir annenin eşine,evlatlarına, yuvasına nasıl bağlı olduğunu,nasıl fedakarlıklar yaptığını;babanın eşine,çocuklarına, yuvasına olab hasretini;aile büyüğünün çocukları rahatsiz olmasin diye kendine tek bir odada nasıl dünya kurduğunu;çocukların anne-babasına sevgisi ve saygısını,aile büyüğünü el üstünde tutmasını, birbirleri ile kıskançlık olmadan sevgi ile oynamalarını;küçük yaşta sorumluluk bilinci ile büyüyen çocukların özgüvenlerinin, inançlarının, saygının, emeğin önemini;önyargının guven eksikliginin bir hayatı nasıl mahvettiği paylaşılıyor. Okurken bir çok satırın altını çizdim. Her sayfa da kesinlikle haklı dedim.
Hayat devam ediyor hikayesinde ise çocuğuna herşeyi düzgün bir dille anlatırsan sana köstek degil destek olur; bir aile herşeyi birbiri ile paylaşırsa en büyük dertler el birliği ile parçalanır, minicik olur; çok güzel bir şekilde anlatılmış.
Hangi hikaye diye sorarsanız "Hayat Devam Ediyor" hikayesi beni daha çok etkiledi. Çocugun ailesini, babasını, annesini, kardeşini, halletmeleri gereken işleri düşünmesi beni bitirdi.
Edebî dili çok güzeldi. Arada dilimizde hakim olmadığımız kelimeler olsa da onları dipnot şeklinde paylaşmış. Paylaşmadığını da cümle içerisinde açıklamış. Kısacık bir kitaba iki aile sığdırmış. O aileler biziz...
Arif Oruç 
Kuyumcu Çırağı 
Nostalcik Okur