Le Rire
Henri BergsonLe Rire Sözleri ve Alıntıları
Le Rire sözleri ve alıntılarını, Le Rire kitap alıntılarını, Le Rire en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Herkesin gözyaşlarına boğulduğu bir vaaz sırasında ağlamayan bir adama neden ağlamadığı sorulduğunda, "Ben bu cemaatten değilim ki," cevabını vermiş. Adamın gözyaşlarıyla ilgili düşüncesi gülme işin içine girince de geçerlidir. Ne kadar samimi olduğunu düşünürsek düşünelim, gülmenin altında ortak bir anlaşma; hatta biraz daha ileri giderek söyleyeyim, ister gerçek olsun ister hayali, birlikte güldüğümüz diğer kişilerle kurduğumuz bir işbirliği yatar.
Aklıma Dostoyevski'nin Öteki kitabı geldi bu kısmı okuyunca
Birbirine benzeyen iki yüz, kendi başlarına hiç gülünç olmadıkları halde yan yana iken benzerlikleriyle güldürürler.
Sayfa 25 - İş Bankası Kültür Yayınları, Pascal- Düşünceler
Eğer yalnız ve diğer insanlardan yalıtılmış hissediyorsanız gülünç olandan keyif almanız mümkün değildir.
Herkesin gözyaşı döktüğü bir vaazda kendisine niçin ağlamadığı sorulan bir adam şöyle yanıt vermiştir: “Ben bu cemaatten değilim.”
Sayfa 7Kitabı okudu
Değişmek insana ait
Değişmeyi bırakmak yaşamayı bırakmak demektir.
Sayfa 24 - İş Bankası Kültür Yayınları
Esprili insan, fikirlerim tarafsız semboller gibi kullanmak bir yana, onları görür, işitir de ve asıl önemlisi, kişiler gibi birbirleriyle diyaloğa sokar. Fikrilerini sahneye koyar ve ayrıca kendisi de bir parça o sahnededir. Esprili bir halk, tiyatro tutkunu bir halktır aynı zamanda. Esprili insanda bir şairden izler vardır, tıpkı iyi okuyanlarda amatör bir oyuncunun bulunması gibi.
Bir fikir; konuşmanın başından sonuna kadar büyüyen, filizlenen, çiçek açan, olgunlaşan bir şeydir. Hiçbir zaman durmaz, kendini asla tekrar etmez. Her an değişmesi şarttır zira değişmeyi bırakmak, yaşamayı bırakmak demektir.
"Değişmeyi bırakmak, yaşamayı bırakmak demektir."
Gülme, müşterek hayatın bazı gereklerine cevap vermelidir. Gülmenin toplumsal bir anlamı olmalıdır.
Güldürü saf sanat gibi çıkarsız değildir. Gülmeye hükmederken toplumsal hayatı doğal ortam kabul eder ve hatta toplumsal hayatın itici gücüne itaat eder. Ve bu noktada da, toplumdan kopmak ve yalın doğaya dönmek olan sanata sırt çevirmiş olur.
Çirkinliği analiz etmek de, en az güzelliği tahlil etmek kadar zordur.
Zira değişimi bırakmak, yaşamayı bırakmak demektir.
Ve sadece dışımızdaki nesneler de değil; kendi ruh hallerimiz bile, özgün yaşantı boyutlarıyla, şahsi ve mahrem olan taraflarıyla, bizden gizlenirler. Sevgi veya nefret duyduğumuzda, neşeli veya hüzünlü hissettiğimizde, bunları sadece ve sadece bize ait kılan sayısız küçük kaçak ayrıntılar ve bin türlü derin yankılanışla bilincimize ulaştıran sahiden duygunun kendisi midir? Öyle olsa hepimiz romancı, şair, müzisyen olur çıkardık. Oysa çoğu zaman, ruh hallerimizi sadece dışa yansıdıklarında idrak ediyoruz. Hislerimizin sadece gayrişahsi boyutunu, dilin ilk ve tek kalemde tespit edebildiği boyutunu kavrıyoruz çünkü benzer koşullarda, herkes için, aşağı yukarı aynı olan bu boyuttur.
Bakıyorum ve gördüğümü sanıyorum, dinliyorum ve işittiğimi sanıyorum, kendimi inceliyor ve kalbimin ta derinlerine nüfuz ettiğimi sanıyorum. Fakat dış dünyada işittiğim, gördüğüm şeyler sadece tutacağım yolu aydınlatmak amacıyla duyularım tarafından seçilmiş olanlardın Kendimle ilgili bildiğim, yüzeye çıkanlar, eylemlerime ilişkin olanlardır. Duyularım ve bilincim demek ki bana sadece gerçekliğin pratik bir sadeleştirmesini sunuyorlar. Bana eşyayla ve kendimle ilgili sağladıkları tasavvurlar arasında işime yaramayan farklar siliniyor, işime yarayan benzerlikler vurgulanıyor, eylemimle gireceğim yollar benim için önceden çizilmiş oluyor.