Bu metin Azerice dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
Hikayenin kahramanı çok acı çekti. Kendini suçladı ve Tanrı'ya sorular sormaktan vazgeçmedi. Ta ki yağmurlar dinip Bakü'ye ilk yağmur damlaları düşene kadar. Yağmurun ilk damlalarıyla masum olduğunu anladı. Sanki yağmur düşüncelerindeki sisi silip süpürmüş, yaşanan olayların resmi daha netleşmişti. Hikayenin kahramanı şunu fark etti: Meleğin kanadının yaralandığı günden itibaren melek onun nereye ve neden geldiğini biliyordu. Tanrı bizzat Meleği bu topraklara gönderdi. Ve hem Tanrı hem de Melek ilk günden itibaren ne olacağını biliyordu. Halkın Meleği yok edeceğini biliyorlardı. Pencereden yağmur damlalarına bakıyor ve sevinçten ağlıyordu. Melek biliyordu. Öleceğini bilerek, bu insanlardan yalnızca nefret ve acı göreceğini bilerek yine de geldi. Bu son kişi için, pencerede ağlayan son dürüst kişi için. İnanması, kutsallığa inanması ve insan doğasını anlaması için!
