Evde vakit geçirmemiz gereken günlerden bir gün "okunacak kitap" arayışında iken karşıma bu kitap çıkıverdi. Sıradışı şeyler ilgimi çektiğinden kitap ismiyle "beni al, beni al" diye adeta bağırıyordu.
Kitabı muzip bir karaktere sahip olduğunu düşünerek aldım, ama satırlarında dolaştığımda çoğu defa sert gerçeklere de yakalandım. Hayata dair ironilere ilgisi olana tavsiyedir.
Kişinin kendi tercihine kalmıştır ; ama ben okuduğum kitaplarda ilgimi çeken kesitleri işaretlemeyi seven biriyim. Ne kadar kitabı bitirmiş olsam da, biraz zaman geçtikten sonra altını çizdiğim yerleri okumayı seviyorum. Bu kitapta da böyle oldu. Ve belki de ilk defa bir ana metnin değil de dipnotun daha çok altını çizdim. Belki de "oyunbaz" okurlardan biri olduğum içindir. (Bknz: Son Anahtar ve Başka İhtimaller)
Kitapta yer alan öyküler özgün, bizden, tanıdık, samimi, kimi zaman fantastik, hatta biraz gerçekçi fantastik üslubuyla dikkat çekiyor.
Ben en çok, "Kahramanın Sonsuz Yolculuğu", "Urdn Medeniyeti Hakkında Birkaç Mühim Belge", "Yok Kimse Yok", "Son Anahtar ve Başka İhtimaller" ve "Mahir Ressam ya da Babamı Nasıl Öldürdüm?" adlı öykülerini beğendim.
Son olarak, kitabın "Türkiye Yazarlar Birliği Öykü Ödülü"nü aldığını da buraya dipnot düşeyim.
