Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Nefes Yorumları ve İncelemeleri
Nefes yorumları ve incelemelerini, Nefes kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Nefes puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Beşlemenin ilk 2 kitabina nazaran daha hafif kaldigini dusunuyorum. Cunku Bernhard agir bir hastalik nedeniyle hastanede yatiyor ve cogu zaman gidip gelen bir bilincle hastane gozlemlerini aktariyor. Neden kimseyi sevmiyor daha dogrusu sevemiyor anlayamiyorum. Bardagin surekli bos tarafina bakip, bu kadar karamsar olmanin kime ne faydasi olabilir ki? Hastane surecinin kendine sagladigi avantaj surekli okumaya firsat bulmasi ve edebiyatla olan muhabbetinin artmasi. Sayseninde duymadigim yazar kalmadi :)) yine de ilk iki kitap cok daha iyiydi diye dusunuyorum. Bakalim son 2de bizi ne bekliyor! Keyifli okumalar dilerim.
Serinin üçüncü kitabı olan Nefes’te Bernhard kelimenin tam manasıyla hastanelerde nefesini geri kazanmaya çalışmasının zorlu zamanlarını anlatıyor. İkinci kitapta bahsettiği hastalığının nüksetmeyle hastaneye yatırılan Bernhard uzunca bir zaman ‘ölüm koğuşu’ adını verdiği yaşlı ve ölümü yaklaşmış hastaların yatırıldığı bir bölüme yatırılmasını ve orada kaldığı süre boyunca birçok hastanın ölümüne şahitlik etmesinin kendisi için ne anlama geldiğini aktarıyor. Thomas Bernhard’ı Bernhard yapan en zorlu dönemlerden biri de bu hastanede yattığı zamanlar yazdıklarına basılırsa… Onsekiz yaşında ölüme bu kadar yaklaşıp, en yakınında her gün duyduktan sonra, bu hastane odasından kurtulmayı isteyerek ve ruhunu güçlü tutmaya çalışarak bu hastalığını yendiğini düşündüğü sırada, başka bir hastanede yeni bir ciğer hastalığıyla karşılaşıyor.
Hastahanede yatarken de dünya edebiyatıyla iyice haşır neşir oluyor ve kendince notlar da almaya başlıyor. Bu süreçte Bernhard’ın yazarlığına adım adım yaklaştığını görüyoruz aynı zamanda.
İlksöz: Hayat dediğin bir nefes: aldın, verdin, aldın, verdin, aldın... veremedin.
.
Otobiyografik serinin üçüncü kitabında, önceki kitapta Kiler'de cenneti bulan Bernhard bu kez cehenneme düşer. Hayatında önemli bir yer tutan, çok sevdiği büyükbabası aniden rahatsızlanıp hastaneye kaldırılır. Bu büyük üzüntü, Bernhard'ın ciğerlerindeki
77 syf.
·
Puan vermedi
Thomas bir önceki kitapta kendini yeniden doğmuş gibi hissettiren KILER'den ağır bir hastalık yüzünden ayrılmak zorunda kalır.Kendisini henüz 18 yaşında iken, hayatta en çok sevdiği ve entelektüel gelişimini borçlu olduğu dedesinin yatırıldığı hastanede yatarken bulur.
'Ölüm Koğuşu' adını verdiği yaklaşık 25 kişilik bu hastane odasında her üç dört saate bir ya da birden fazla ölüm olur,yerine yeni hasta gelir yine ölmesi beklenir ve normal rutin şeklinde bu böyle sürüp gider. İşte böyle bir oda da psikolojik çöküntü ve fiziksel ağırlıkla savaşmak zorundadır.
Hayat hikayesinde dikkatimi çeken tek şey Bernhard'ın kendisini çok iyi yönetip,amansız bir içgüdü ile en zor durumlardan bile kafaya koyduğu şekilde başa çıkmayı başarabilmesidir.
Düşünün! Sürekli sağınızda,solunuzda, karşınızda en ağır şekilde ölen hastalar var.Haftalarca bu ölüm koğuşunda kalıyorsunuz en ince ayrıntısına kadar her şeyi açık net gözlemliyorsunuz. Siz sağ çıkabilir miydiniz? Ya da psikolojik olarak kendi kendinizi öldür müydünüz?
Sırada 'SOĞUK' var.Herkese keyifli okumalar dilerim
Bernhard’ın travmatik hayatı 3. kitapta yaşadığı çok uzun ve zorlu hastalık süreciyle devam ediyor. O kadar çok ağlayasın geldi ki bu kitapta.. Bernhard ile empati yapıp yaşadıklarını düşünmek içimi yaralıyor. Aynı zamanda ölümcül bir hastalık dışında yaşadıklarının benzerlerini yaşamış olmam gözlerimi doldurdu sürekli okurken. Büyükbabası ile olan ilişkisi, ondan nasıl etkilendiği ve hayatının bunlarla beraber nasıl şekillendiğini görmek çok farklı hislere sürüklüyor. Annesi ile olan çocukluğundan beri zorlu iletişiminin de büyükbabasının ardından aldığı hâl ve Bernhard’ın bunlar üzerinde bahsettiği hisler en derin yerime dokundu her seferinde…
Kitabı okumamış olanlar incelemeyi okumasalar daha iyi olur.
Her açıdan yazarın hayatındaki dönüm noktalarının anlatıldığı, serinin önemli kitaplarından biri bence bu kitap. Henüz 18'li yaşlarındayken yatırıldığı "ölüm koğuşu"nda birkaç saatte bir hastaların öldüğünü, onların yerini yeni hastaların aldığını ve bu döngünün sürekli devam ettiğini görmesini, yazarın da belirttiği gibi daha önce ölen insanları gördüğü halde ve kendisi de küçük yaşlarından beri çokça intiharı düşündüğü halde, bir insanın ölüm sürecine bu ölüm koğuşunda şahit olması ve yazarın hayatta kalma savaşını okuyoruz. Bir de acısız bir ölüme bütün hastaların imrenerek bakmasını... Yine, kendisine rol model aldığı, kendisi için hayatındaki en önemli insan olan büyükbabasının ölümü, bunun sonucunda da ilk defa annesiyle yakın bir ilişki kurması, hatta yazarın kitaplarla, edebiyatla ilgilenmeye başlaması da apayrı bir dönüm noktasıydı bence.
Bu arada yazarın doktorlara, tıp bilimine olan öfkesinin sebebini de çok net anlamış oldum bu kitapla.
Çok etkilenerek, gözlerim dolarak okuduğum bir kitap oldu yine.
Thomas Bernhard / Nefes Bir Karar
Thomas Bernhard / Nefes Bir Karar
Thomas Bernhard'ın Nefes Bir karar otobiyografik serinin dördüncü kitabında okurken hissettiğim nefes alabilmenin ne kadar önemli olduğunu zaten biliyorum şükrediyorum fakat okurken nefes alabilmenin sağlıklı olabilmenin akıl sağlığının da buna dahil ne kadar önemli olduğunu hissettim. bu bölümde kırklı yaşlara gelen yazarın artık hayatın onu besledikleri ile deneyimlediği olayları biz okurlarına kitap yazarak, tiyatro metinleri yazarak belki birazcık ilk dönemler şiirler yazarak bu sürece nasıl dahil olduğunu anlatıyor. Dostluğu, kaybedişleri, hayatına yön veren bir karar vermeyi okuyoruz. okudukça yazarın diğer kitaplarına karşı merakım artıyor tabi.
Bu kitabında Thomas kendini, bütün entelektüel gelişimini borçlu olduğu dedesinin yatırıldığı hastanede bir ölüm koğuşunda bulur. Hayatının son demlerini yaşayanlar ve ümitsiz vakalar arasında, hem kendisinin hem de ailesinde tek iletişim kurabildiği insanın ölümünü çaresizce beklemek onda onulmaz yaralar açmıştır. Psikolojik çöküntü ve fiziksel ağrılarla boğuşmak, bir süre sonra varoluşuna ve geleceğine dair fikirlerinde yepyeni değişimleri getirecektir.. Yazarın gelişim evreleri okuyucuyu sorgulamaya itiyor.
Thomas Bernhard'ın otobiyografik kitap serisinin üçüncü kitabı olan Nefes'i de dün bitirdim. Yazarın kalemine gerçekten hayranım, betimleme yeteneği ve o iğneleyici anlatım tarzı çok hoşuma gidiyor. Ne kadar kitapların arasına bir zaman farkı koymak istesem de elime bir başka kitap alınca rahat edemiyorum ve hemen bir sonraki kitabına geçiyorum. Nefes'i bitirdikten sonra da anında Soğuk'a başladım. Nefes biraz daha yazarın o dönemlerde yaşadığı acılara yoğunlaşıyor çünkü tam da onun için değerli olan bir yakınını kaybediyor, annesi ile de hiç olmadığı kadar yakınlaştığı esnada maalesef üzücü bir haber alıyor. Aynı şekilde dört yıl boyunca hastanelerde yatmasına sebebiyet veren Akciğer rahatsızlığı da bu kitapta konu ediniyor, aynı şekilde devamı Soğuk da hastalığı üzerine yoğunlaşıyor. Çok beğendiğim ve bana otobiyografik kitapları sevdiren bir seri oldu. Diğer iki kitabını da hemen bitirmek için heyecanlanıyorum.