Okyanus Yayınları’ndan Nur Yener çevirisiyle, 2000 yılında çıkmış olan 109 sayfalık kitap, Japon Akutagawa Edebiyat Ödülü’nü kazanmış. Yazar 1930 doğumlu, bir dönem kazandığı bir bursla Amerika’da yaratıcı yazarlık kursu almış, ancak Mühendislik Fakültesi’nde profesör olarak çalışmış. Kitap ilginç geldi, çünkü bir babanın ağzından yazılmış.
Kitabın anlatıcısı Kimura ailesinin babası, 10 yıl Amerika’da kalmış, sonra Japonya’ya dönüp evlenmiş, iki çocuğu olmuş. Taşındığı mahallede gezinti yaparlarken bir Zen tapınağı keşfediyor ve sonra sohbet ettiği rahibeden etkilenerek Pazar günleri tapınağa zazene (Zen meditasyonu) gitmeye başlıyor, 3. Sınıfa giden oğlunu da yanına alıyor.
Bir gün oğlu ‘ben Zen keşişi olmak istiyorum’ deyince rahip dışında herkes çok şaşırıyor, herkes gülüp geçiyor ve bunu bir şaka olarak alıyor ancak yıllar geçtikçe çocuk bu isteğinden vazgeçmiyor. Çocuğun keşiş olmasına karar veriliyor, böylece adı değiştirilip ailesinin kütüğünden siliniyor, keşişlik töreni yapılıyor ve orta okulu bitirince de tapınağa yerleşiyor. Ama bu süreç çocuğun ailesi için çok zor bir süreç olarak yaşanıyor, çünkü çocuğun ailesiyle görüşmemesi gerekiyor. Bunun sebebi Zen’de hiç bir şeye tutunmamak zihnen tam olarak özgürleşebilmek gerekliliği.
Kitap, sahiplenmeme ve bağımlı olmamayı ve Zen felsefesini bir romanla, oldukça sade ve doğu bilgeliğini yansıtan sakin bir akışla bizlere sunmuş.
