Klasik bir Agatha Christie kitabıydı diyebilirim. Puanım 4/5.
Son elli altmış sayfaya kadar olayı anlamlandıramadım. Bella ile konuştuklarında o dan iyice şüphelenmiştim ama broştaki T.A. beni durdurdu. Ne de olsa onun Bella idi, değil mi? Agatha Christie kitapları hakkında sevmediğim şey bu. Okura söylenmeyen, okurun bilmesinin imkanının olmadığı ve vakada kilit noktaya sahip konular oluyor her zaman. Bella'dan şüphelenmeyi kestiğimde direkt Charles'a yöneltmiştim şüphelerimi ama hep bariz bir şekilde katil olduğu gösterilen karakter de neredeyse hiç katil olmuyor. Poirot her şeyi açıklayana kadar hemen hemen Hastings gibiydim yine.
Onun dışında çok eğlendim kitabın başını okurken. Emily'nin mektubu beni çok eğlendirdi, zevkliydi.
Aile draması çok yoğundu, herkesi tek tek okurken bu beni biraz sıktı. Genel olarak Lord Edgware'i Kim Öldürdü ile kıyasladığımda katili pek de merak etmediğim bir kitaptı.
Poirot'nun yalanları, büründüğü biyografi yazarlığı, sözde akrabalarının hastalıkları ise beni okurken çok eğlendirdi; sanıyorum ki Hastings'in ahlak anlayışının çeyreği bile bende bulunmuyor.
