"Kanaa, okyanusta, kıyıya oldukça yakın bir kayalığa kondu. Kendini, bin yıl yaşamışçasına yorgun duyuyordu. Denizin ve gökyüzünün sonsuzluğunda, unutmuş olduğu zamanı anımsamaya çalıştı. Şimdi ona çok uzak gelen bir geçmişin sislerinde, doğduğu yaylaları özledi. Obur, mekanik bir canavar, sınırsız bir iştahla, yeryüzünü yutmaya ilerliyordu. Dönüşü olmayan kıyımcıl bir kuşatmayla, bütün yaşamsal güzelliklerin kökünü kazıyıp, silerek. İnsan, böylesine bir yıkımı nasıl yeğleyebilirdi? Sanatı, bilimi, felsefeyi yaratan bu us, şimdi neden ölümün arkadaşı olmuştu? Kanaa, evrenin derinliklerinde, insan doğasında kendini açığa vuran, karanlık bir özdeğin var olduğunu düşündü. Usun tanıması, denetlemesi gereken bu güç, şimdi usa egemen olmuş, onu yönetiyordu. Göğsünde ıssız, gizli bir çiçek gibi açılan bir sızıyla, uzaklarda, gökyüzüne tırmanan kentin, dev siluetine baktı. Doğa, çoğalan insandan da bıkacaktı. (Tanıtım Bülteninden)

Yazar: