Selam Yaratana

Yanez Menart

Okul sıralarında resim çizerken daha anladım: "Dünyada herkes bir şey arar koşar ardından, terler, savaşır tatlı ekmek yüzünden hep." Yaşama açılınca gözlerim, anlarken her neni Engelleri ustaca atlamak istedim boyuna Neylersin yuttum ağırlığımca acı nenler Tatlı ekmek yüzünden hep. Başlayınca yaşlanmaya, zamanla usul usul Evime barkıma bağlandım, bağlandım karıma Yuttum yutkunarak ne kadar çirkinlik varsa Tatlı ekmek yüzünden hep. Gömütümde kısa bir yazı yazılacak bir gün: "Gömütte yatan, asla açgözlü, nankör değildi sıkıntıyla geçti yaşamı, görmedi iyi bir gün tatlı ekmek yüzünden hep."

Volkan Uzunyurt

Akşam Yalnızlığı

Ellerim üşüyor sevgilim Ellerim hayli yorgun Yorgun ve nasırlı ellerim Her parmağımda emek verilmiş yılların izi var Biri ben buradayım yaşadım diyebilmek İkincisi soru sormak hayata Üçüncüsü kavramak geçmişi geleceği Dördüncüsü uyumlu ve acıyı dinlendiren Beşincisi birleşir tutmak için sabırla bilgiyi Altıncısı dokunuyor aşka dokunuyor sabaha Tutuyor günleri sabırlı bir derviş edasıyla yedincisi Ellerim sevgilim ellerim direniyor sekizinci parmakla Günü geceye dokuyor sabahın aydınlık örtüsünü Dokuzuncusu saklıyor iniltisini hüzün kuşlarının Ellerim sevgilim ellerim kavuşunca birbirine On parmak avuçlayınca yaşamayı sımsıkı Yeniden yaratıyor dünyayı. Berrin Taş

Reklam

Volkan Uzunyurt

Emek evrenseldir

Volkan Uzunyurt

Hep başkaları için ev yaptık Başkalarına yemek taşıdık Bize hiç ev yapmadılar Don diktik yosmalara Ellerle yatsınlar diye Bizimle hiç yatmadılar Hep yabancı gibi yaşadık bu dünyada Morglarda demirbaş olduk Güneş yüzü görmeyen odalarda Beşer onar uyuduk Bir gün geldi uyanmayı unuttuk Yaşadık mı yaşamadık mı bilmedik Seçmen kütüklerinde adımız olmadı Muhtarlar ikametgah vermedi bize Bir tek iyi gün yüzü görmedik Ardımızdan şiirler yazdı ozanlar Analar ağıt yaktı Hiçbirinizin haberi olmadı bizden Bunlar da olmasaydı

Volkan Uzunyurt

Ayten Mutlu

Yirmi birinci asırda Soma'da Yokmuşlar gibi Gözlerini yumdu zaman Gözlerini yumdu insan Azdan çoğa gittiler Çoktan aza indiler Çığlıklara sustu sonra tüneller Geriye akşama karışan küller Ve derin bir utanç kaldı Suskunun kollarında uyuyan İnsanlığa armağan

Volkan Uzunyurt

Timuçin Özyürekli

Kahrım ve depreşen yüreğim Bilgim ve ufku delen gözlerim İçimden dünyaya açılan pencere Sonsuz denizlere koşan ırmak Kanat damarlarımızı kudursun kanımız Vur şaşmaz ölçüne sına mihenk taşında Fısıltı gibi sokulan rüzgar Sakallarımın arasında hışırtılar çıkararak Karış durmadan uzun eylem günlerine Çünkü yaşanarak öğrenilir hayata dair ne varsa Yaşanarak öğrenilir Hayat nasıl değiştirilir...