“Hayat dediğin nedir ki? Onu hayat yapan bizim korkularımız , bizim özlemlerimiz, tutkularımız… Yaşamak bir ödül olmalıydı, yeryüzüne tapmalıydık.. Ama beni sana, seni bana bağlayan her şey, artık belki de sadece şunu anlatıyor: Ne zamandır yaşamak bir suç ?! “
“Ayrılık değil özlemek hiç değil; en büyük acı , bu giderek büyüyen boşlukmuş.. En büyük dert, kimi özlediğini, kimi sevdiğini bilememekmiş.. En büyük kayboluş, sevip sevip sonunda kimi sevdiğini bilememekmiş.. İçimdeki bir ses, durmadan, dünyanın sonu geldi diyor. Dünyanın sonu, bu halime öyle çok uyuyor ki hiç üzülmeden , hiç korkmadan kabulleniyorum onu. Öylesine bencilim ki dünyanın sonunu kendim gibi çok seviyorum.”
“Sevgili, öyle yanlış bir yerdi ki bu dünya, ben seni en çok karanlıkta kaldığım zamanlar özlüyordum!”
.
İşte derin duygu tasvirleriyle yaratılmış bir kitap.. Aşk kitabı gibi düşünülebilir ama bence teması sevgi.. Sevgisiz oluşan benliğini korumak için dünyayı kazanan bir adamla, benliğini unutup hayatını sevdiği kişinin gözünden gören bir kadın.. Hayattan kopuk imgelerinden ayan bir güçlü ve hayatının karşısına aşkını koyan bir narin..Anlatımlarında ikisi de yoksunluklarını anlatıyor, Sevseler de “bir”olamadıklarını , “bir” olamadıkça sevmeye devam ettiklerini, ayazda kalan iki yüreği…Duygusal olarak gelişemeyen ruhların büyüyünce, kaotik hayat içinde anlamsızlığını.. Seneler önce fuardan almıştım.. Dip köşe kitap okuma temizliği yapmamdandır bugün bu kitabı paylaşımım.. Hüzünlüydü ama güzeldi..
.
“Sen benim şizofren aşkımsın.. Bense senin sızlayan vicdanın.. “
