Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.12
Son Sığınak
Reşat Nuri GüntekinEn Beğenilen Son Sığınak Yorumları ve İncelemeleri
En Beğenilen Son Sığınak sözleri ve alıntılarını, en beğenilen Son Sığınak kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
7.110 üzerinden
231 syf.
·
Puan vermedi
İş için gittiği Diyarbakır’dan trenle İstanbul’a gelirken yoğun kar yağışı nedeniyle ücra bir kasabada yolda mahsur kalır. Kompartımanda uyurken bir kadın yanlışlıkla üzerine su döker ve uyanır ve okula geç kalmadığı zamanlarda ağabeyinin yüzüne su serptiği günleri hatırlar. Aynı kompartımanda seyahat eden ve mesleği şarkıcılık olan Makbule adında bir kadınla tanışır. Tren yollar kapalı küçük bir kasabada mahsur kalınca Süleyman Bey ısınmak ve bir şeyler yemek için bir kahvehaneye gelir. Orada çayını yudumlarken, kasabanın Halkevi Başkanı olduğunu öğrendiği biri gelir ve herkes gençtir. Onu bir subayın düğününe davet eder. Toplum Merkezi, evlenemeyen gençlerin evlendiği yerdir. Süleyman Bey, düğünde cumhurbaşkanı ile sürekli dalga geçen Eyüp lakaplı yaramaz ihtiyarı çok sempatik bulur. Kısa bir süre sonra Makbule’yi bir paşanın sofrasında görür, ricası üzerine sofraya davet edilir ve Makbule aracılığıyla yaşlı bir paşa çocuğu olan Servet adında İstanbul varisi ve paşa ile tanışır. Bir oyun oynuyorlar. Paşa bu gösteriyi çok sever. Oyunun sonunda birbirlerine ısınan bu dört kardeş, maddi ve manevi destek vaadiyle İstanbul’da Yeni Türk Tiyatrosu’nu kurmak için anlaşır. Süleyman Bey bu sözün tutulacağından emin değildir…
Son Sığınak; Reşat Nuri'nin yaşamında özel bir yeri olan tiyatroya dair, yer yer özyaşam öyküsü niteliği taşıyan kısa romanı. Savaşta esir edilerek işkence görmüş Süleyman Bey adlı karakterin ağzından anlatılmaktadır.
Roman, tiyatroyu tutku derecesinde seven bir takım kişilerin biraraya gelerek Yeni Tiyatro kumpanyası kurmasıyla başlamaktadır. Romanın genel anlatımında bu kişilerin gayet zor koşullarda gerçekleşen tiyatro tutkuları oldukça etkili bir biçimde okuyucuya aktarılmaktadır. Özellikle parasal yönden zor durumda olan oyuncuların gayretleri sade bir anlatımla okuyucuyu sarmaktadır. Son Sığınak, ön planda tiyatroya gönül vermiş kişilerin yaşamlarını okuyucuya aktarırken; arka planda ise Cumhuriyet sonrası Anadolu'nun kültürel, siyasi ve ekonomik panoramasını da gözler önüne sermektedir.
Roman ayrıca Reşat Nuri'nin son romanı ve tiyatroya olan bağlılığının da bir itirafı olarak da okunmaya değer bir yapıttır...
230 syf.
8/10 puan verdi
Daha çok uzun yolu olan bir tren, bir kasaba istasyonunda durur ve ertesi güne kadar hareket etmeyeceği duyurulur. Yolculardan bir kısmı sıcak olan kahveye oturup beklerken, kasabada düğün olduğu gerekçesiyle sandalyeler toplanır ve yolcuları mağdur etmemek için, onlar da düğüne davet edilir. Düğünde saat ilerledikçe müzik yerini tiyatroya bırakır ve yetenekler sergilenir. Bu farklı eğlenceden sonra önce şaka olarak başlanan iddialar, sonrasında ciddiye biner ve birbirinden farklı insanlar, bir tiyatro grubu kurup, yeni oyuncular da ekledikten sonra, para kazanmak için şehir şehir gezip, oyunlarını sergilemeye başlarlar. Birbirinden hiç hoşlanmayan insanların, tamamen farklı karakterlerin zamanla nasıl bir aile bağı kurduklarını ve birbirleri için yaptıkları fedakârlıkları anlatan, sayfa sayısı fazla olmamasına rağmen, uzun uzun okunan bir kitap.
Bir "Yeni Tiyatro" hikâyesi...
Son sığınak; Bir tren yolculuğu ile yolları kesişen bir gurup insanın, büyük bir hevesle ve tutkuyla yeteneklerini icra edebileceği bir tiyatro gurubu kurmaya karar vermeleriyle başlar. Yurdu baştan başa gezerek gittikleri her yeri tiyatro ile buluştururlar. Yöre halkının seveceği oyunları sergileyerek bazen çok para kazanırlar, bazen de hiç. İyi günde, kötü günde, her koşulda herşeyi bölüşürler, ekmeği, sevgiyi, acıyı, kederi...Ve bu tiyatro onların son sığınağı olur bir bakıma. Ben çok beğendim..Bu kitabı okuduktan sonra "Arşın Mal Alan" operetini mutlaka izlemeye karar verdim. Şu anda Ankara devlet tiyatrosunda oynuyor. İstanbul'a gelmesini ümit ediyorum. Ayrıca yeni bir şey daha öğrenmiş oldum. Biz Afife Jale'yi ilk kadın tiyatrocu olarak biliyoruz. Fakat kitapda bir yerde, Makbule, hayatını anlatırken bu olaya değiniyor. Şehzadebaşı'nda oturan, birbirini çok seven müslüman bir kız ve Rum bir bakkalın oğlu İzmir'e kaçar. Rum genci müslüman olup Komik Hüsnü adıyla, müslüman kız da sahneye çıkabilmek ve tiyatro yapabilmek için ismini Rum ismiyle değiştirir. Bu yüzden de pek tanınmaz. O dönemde bir kadın için çok büyük cesaret! Saygıyla yad ediyorum. (Kurgu mu yoksa gerçek mi diye araştırdığım zaman, kızın isminin Kadriye olduğunu, Papaz Köprülü Amelia olarak ismini değiştiren İlk Türk tiyatro oyuncusu kadın olduğunu Vasfi Rıza Zobu bir röportajında anlatmış.) Sonuç olarak ben çok beğendim, bunda tiyatroyu da sevmemin çok büyük etkisi var tabi.. Keyifli okumalar!
kitap bir tren yolculuğunda tanışıp tesadüf sonucu bir gurubun tiyatro kulübü kurmasını,beraber yaşadıkları maceraları,yavaş yavaş aile gibi olmalarını anlatır
kitap güzeldi sadece biraz daha akıcı olmasını isterdim bazen çok yavaş ilerliyordu kitabı okurken keşke toplumumuz daha çok tiyatroya önem verse diye zaman zaman düşündüm gerçekten tiyatro insanı eğiten,düşündüren,duygular hissettiren bir yanı var maalesef bunların yerini sadece zaman geçsin diye anlık tatmin edici filmler-diziler aldı üzücü bir durum