Hayatımda okumaya çalıştığım tek şiir kitabı, benlik bir tür olmadığını düşünüyordum, haklıymışım.
Her ne kadar şiirle aram olmasa da bazı şiirleri okuyunca cidden estetik bir duygu uyandırdığı oluyordu, ama bu kitabı neredeyse yarısına kadar okudum ve hiçbir şiirde böyle bir duygu hissetmedim.
Kitabı yarım bırakma sebebim ise sürekli aynı konuyu ısıtıp ısıtıp koyması, bir yerden sonra sıkıyor be Shakespeare :)
Kitabı okurken ki aldığım notlara geçecek olursak:
~abimiz orta yaş krizindeyken yazmış büyük ihtimalle
~krizi çok ağır geçirmiş
~sanat felsefesi dersine konu önerisi: Shakespeare'e göre sanat bir kişinin güzelliğine övgüdür
~bdsm mod on
~notlarda can sıkıntısından değişik komplo teorileri üretip, bir çok şiirin altına trol yorumlar yapmışım.
Belki de çeviri çok kötüdür, ya da şiir hiçbir zaman çevrilemeyecek bir türdür(35 yaş şiirini ingilizce okuyunca bu düşünce çok mantıklı gelmişti).
