Okurken çok saçma geldi ya, Türk klasikleri arasına girmiş ama açıkçası sinir krizi geçirdi bana. Kız istemeyerek evleniyor ve buna naz diyorlar neyin kafası bu? Kız kendimi öldüreceğim diyor, buna da naz diyorlar bu nasıl bir nazmış? Kitaptaki tüm öğüt veren karakterler resmen korkunç bir şaka gibi, dert anlatıyorlar geçer, unutur, naz diyorlar... evet gerçekten nazmış(!) o yüzden Fitnat kendini öldürdü. Ayrıca sonunu da hiç sevemedim, hacı baba veya eminenin ilahi adaleti yaşamasını okumak isterdim, ayrıca şerifenin de bu ilahi adaletten nasip almasını isterdim ama sanki onlar hakkında yazmaya değmeyecekmiş gibi laf olsun diye iki cümle yazılmış geçilmiş. Beklediğim kadar iyi bir kitap değildi, isim yapan sadece döneminde bu tarz ilk kitap olması olduğunu düşünüyorum.