Ayşe Sevim’in ilk şiir kitabıymış bu, benim de yazardan okuduğum ilk kitap oldu. Niyetim İşlenmemiş Suç ile başlamaktı ama kısmet bunaymış. Açıkçası kitapla alakalı hislerim biraz karışık. Dili akıcıydı ama anlatımı oldukça örtülüydü Sevim’in. Bazı şiirleri çok sevdim,bazılarını pek anlamadım, bende bir his uyandırmadı daha doğrusu. Şiire yüklediğimiz anlam yaşanmışlıklarla paralel olduğundan garipsemiyorum. Beğendiğim şiirlerden ve genel olarak kitaptan çıkardığım anlam yazarın kendini fazlasıyla sorguladığı. Hem kendini hem içinde bulunduğu toplumu inceden inceye tenkit ediyor. Bir yandan var olan durumdan çok rahatsız bir yandan korku hakim satırlarında ölüm ve sonrasına dair. Tam olarak yabancılaşmış diyemeyeceğimiz ama çevresinde olan biteni ürkerek izleyen bir gözle karşı karşıyayız diyebilirim. “Biz insanlar Ne yapıyoruz?” der gibi. Çok çok beğendim diyemem birkaç şiir dışında ama yine de öneriyorum. Farklı yaşanmışlıklarda farklı tatlar bırakacaktır çünkü. Bir de kadınlar daha çok şiir yazmalı bence. Öznesi şair/erkek, muhatabı kadın olan şiirlerin dışına çıkıp dünyaya kadın gözüyle bakan satırları okumak güzel ve farklı bir lezzet bırakıyor dimağda.
