Beni son zamanlarda bayağı zorlayan bir kitap yorumu ile geldim. Önce şunu belirtmek istiyorum, ben ne dinci biriyim ne de ateist, sadece araştırmayı seven ve kafamda oturacak doğruyu bulmanın peşindeyim, o yüzden zaten bir sürü din kitaplarını okudum, tam tersini okumaya da karar verdim.
Öncellikle, kitapta tonla alıntı var, yani gerçekten çok mantıklı orijinal fikirler ve örnekler var, okuduğum zaman kitabı bir anlığına kapatıp düşüncelere dalmışlığım çok oldu, fakat, tek ve en büyük sıkıntı, kitabın dili aşırı ağırdı! Yani hiç sarmadı, devam etmem işkenceye dönmüştü artık, kitap burada 480 sayfa görünüyor, ama benimki uzun olduğu için (boyut olarak) 361 sayfaya düştü o yüzden sayfa dengesizliği var, ama asıl konu, yazar sanırım konuşmayı çok seven birisi çünkü bir konu üzerinde o kadar durdu ki, bir konuyu binlerce örnekle, binlerce düşünceyle doldurup en son ''yani demek istediğim bu ki'' diyip konuyu kapatıyordu. En son artık atlayarak okumaya başladım çünkü bazı kısımlarda gerçekten kafam almıyordu artık, 'ne diyor ya' falan demeye başladım..
Mantık açısından evet, geçekten çok güzel konular vardı, özellikle en son paylaştığım alıntı bayağı bir kafama oturdu 'hayali arkadaş' ile ilgili olanı, onun dışında İncil'de verilen örneklerin vahşetini burada okuyunca anladım. İyiliğin ve kötülüğün çatışması... Spoiler vermek istemiyorum ama bu konularla ilgilenen birisi bu kitaptan çok şey çıkartabilir, sadece dediğim gibi, okurken yoran bir anlatımı var 'bazı bölümler dışında'...
