Tanrı'nın Ölümü ve Kültür
Terry EagletonSözler ve Alıntılar
Katılıyorum.
ateist bir toplumun Hristiyan topluma nazaran ahlaken daha takdire şayan olabilecegini savunuyordu. Bir ateistler grubu, dedigim dedik müminlere kıyasla birbirine belki de çok daha dostça eşlik edebilirdi
Ahlak polisi arttk yatak odanızın kapısını kırmıyorsa; bu kısmen, bireyci bir
kültürde cinselliğinizin sizden başka kimseyi ilgilendirmiyor oluşundandır.
Kültürün köleliği meşrulaştırdığı konusunda hemfikiriz.
Dini Akıl'dan koparmak, onu akılcı eleştiriye karşı bağışık kılmaktır. Bu tür bir inanç bir önerme niteligi taşımayacağından, doğruluk ve yanlışlık yargılarının uygulanabileceği bir fenomen olmaktan çıkar. Eğer dine Rousseau ve Schleiermacher gibi bir duygu; Lessing, Hamann ve Kierkeggard gibi tutkulu bir içsel kanaat ya da Emile Durkheim gibi
Özünde bir sembolik eylem formu olarak bakılırsa; onun nasıl kireçlenmeyi ya da hortumu yalanlar gibi yalanlanabilecegini anlamak güçtür.
Kutsal Kitap'ın Tanrı'sı bir anlamda kişi olma ayırt edici avantajna sahipken, Akıl kişisiz kibri ile Tanrıdan oldukça
farklıdır. Edmund Burke'ün hukuka yaklaşımımız hakkında söylediği gibi, bu tür bir otoriteyi saymamız mümkün, ama
sevmemiz zordur. Akıl bize esrik tatmin, bir cemaat duygusu sunmaz ya da yas tutanların gözünden yaş akıtmaz
yeap :)
Arzunun kendini aşarak daha yüceltici bir şeye dönüşmesi; iki özgür, eşit bireyin birbirini karşılıklı olarak onaylamasıyla mümkündür.
Sayfa 125